Ons Geheim

6, Rust.

We zijn al een tijdje thuis.
Mike is rustig.
Het klopt. Ieder persoon dat te dicht bij komt wordt hij zenuwachtig, ik ben de enige die in z'n comfort zone mag komen.
"Gaat het? Ik mag Blair ook niet tho." Zeg ik.
"Ja het gaat wel. Kijk het is niet dat ik bang voor hem ben, ben alleen bang dat hij het weer doet als ik alleen ben met hem." Zegt Mike. "Ik ga even douchen."
Ik knik. Hij doet z'n kleding uit, op mijn kamer. Dat vind ik een hele eer als zeg ik het zelf.
Z'n onderbroek laat hij aan, hij loop naar de badkamer.
Ik heb rust. Rust van alles. Er is zo veel gebeurd.
Ik ga op bed liggen, denken.
Denken wat er net allemaal is gebeurd.
Ik hoef Blair nooit meer te zien! Het is een sukkel. Een idioot.
Ik lig een tijdje op bed, ik ben moe in mijn hoofd.

Ik heb medelijden met Mike. Hij is zo aardig, en zo lief, zo gevoelig.
Ik ga even naar de badkamer.
"Mag ik binnen komen?"
"Jahoor." Zegt Mike.
Ik stap naar binnen en Mike staat nog te douchen.
"Hoe is het?" Vraag ik.
"Redelijk,..met jou?"
"Niet zo goed." Zeg ik.
"Kom eens,"
Ik stap verder en zie Mike. Naakt. Hij bedekt niks. Ik bekijk hem. Hij vind het niet erg. Mike lijkt verslagen.
"Je mag me naakt zien. Jij wel. Niemand anders." Zegt Mike rustig.
"Waarom?"
"Omdat ik alleen jou vertrouw. Jij bent de jongen die ik nooit heb gekend, jij bent de gene die me liefde gaf, je liet me zien dat liefde bestond." Zegt Mike. "Ben je blij met wat je ziet Max?"
"Eigenlijk wel. Ziet er goed uit." Zeg ik.
"Ga maar verder douchen. Ik wacht op je kamer." Zeg ik en ga weg.
Ik loop Mike's kamer in, ik bekijk wat er allemaal ligt.
Tekeningen, schriften, een paar papiertjes.
Ik blader door de tekeningen heen, allemaal tekeningen dat gaan over liefde en verliefdheid, maar sommige ook over verdriet en haat.
Ik vind een brief, een best lange brief.
Ik zie alleen voor wie hij geschreven is, er staat aan z'n moeder.
Vreemd. Z'n vader heeft hij toch een hekel aan?
Ik leg hem maar weer weg, ik mag het vast niet lezen.

Mike komt -met ondergoed- z'n kamer in, ik ben ondertussen maar op zijn bed gaan zitten.
"Hai." Zeg ik.
"Hoi." Zegt Mike droog.
"Mike, wat is er? Je doet zo vreemd." Zeg ik.
"Ik moet het nog even laten bezinken."
Ik kijk Mike vragend aan.
"Dat ik na 3 jaar weer oog in oog stond met de gene die me donders bang heeft gemaakt." Zegt hij.
"Mike...ik..." ik stotter.
"Je wat?"
"Heb je tekeningen bekeken en vond een brief."
Mike kijkt geschrokken. "Waarom Max? Waarom?"
"Ik heb de brief niet gelezen, alleen gekeken voor wie het was." Zeg ik.
"En? Verbaast?" Zegt hij geïrriteerd.
Ik knik. "Best wel ja." Antwoordt ik.
"Luister, ik wil het je best vertellen maar je moet zweren dat je het voor je houd. Het is iets wat erg gevoelig ligt."
"Ik zal beloven, wat jij mij vertelt komt niemand anders te weten." Zeg ik eerlijk en oprecht.
Mike zucht. "Ik ga me eerst even comfortabel aankleden." Zegt hij en trekt een jogging broek aan, een trui en wollen sokken.
Hij komt bij me op bed zitten en begint te vertellen.

"Die brief die je vond, is voor mijn moeder. Ik heb 2 brieven geschreven. Die ene die je al hebt gelezen, en dit is de uitgebreide versie.
Toen ik 4/5 jaar was, hebben ik, mijn vader, moeder en zus een auto ongeluk gehad. Ik ben ook bang in het openbaar om dicht bij auto's te komen.
Maar goed.
We waren op de terug weg van een geweldige vakantie. Echt het was een prachtige vakantie. We waren op de snelweg, en we moesten in eens stoppen, of remmen.
Een auto voor ons remde, en daar voor, en achter ons een paar, we zaten dus midden in een ketting botsing. Vader was gewond, moeder en mijn zus. Ik kon me zo klein maken dat ik niks mankeerde.
Sanne, mijn zus...was geraakt op haar hoofd, moeder op haar borst en vader z'n armen.
Ik wist mijn moeder haar mobiel te pakken en belde de politie. Ik stapte uit de auto en probeerde aan te geven waar we waren.
Toen de politie en ambulance aangekomen waren, rende ik er naar toe en zei wat mijn ouders en zus mankeerde en waarom ik ongedeerd ben.
Ze werden alle 3 met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Ik ging ook met dezelfde ambulance mee alleen voorin op de bijrijders stoel.
Toen mijn ouders en zus in het ziekenhuis lagen, mocht ik op een andere afdeling verblijven. Met speelgoed en een bed en kleding.
Toen mijn vader wakker werd was ik zo onwijs blij.
Toen hij naar huis mocht, ging ik mee. Na ongeveer een maand, waren mijn zus en moeder nog niet wakker. Ik mocht niet naar ze toe. Vader was verandert.
Vader kreeg het nieuws dat ze allebei overleden zijn.
Ik zat 3 maand verdrietig na school op mijn kamer. Toen ik 9 was ging ik in therapie om het te verwerken.
Ik mocht niet bij de begrafenis komen, en ik heb ze nooit mogen zien na het ongeluk.
Ik heb zelfs niet een...een afscheid kunnen nemen. Mijn moeder is overleden op 35 jarige leeftijd, en mijn zus op 13 jarige leeftijd." Vertelt Mike.

Ik zie hem bijna huilen, hij barst in tranen uit. "Mike. Dit is onwijs heftig. Ik snap dat dit gevoelig ligt." Zeg ik.
"Ik zal je steunen zolang in kan. I never let you go." Zeg ik.
Mike geeft me een knuffel, "maxwell, ik wil ook niet dat je me ooit laat gaan. De liefde die ik van mijn moeder en zus kreeg, kreeg ik na het ongeluk van niemand. Toen mijn vader een nieuwe vriendin trof, had ik niet gedacht dat haar zoon zo lief zou zijn. Had niet verwacht dat iemand, mij nog liefde kon geven. Ik kende alleen haat en verdriet. Geluk? Nee ik wist niet wat het was. Liefde kreeg ik ook niet."

Ik kreeg tranen in mijn ogen van de eerlijke woorden die ik hoorde. Hij meende het, ik kon het horen.
Ik wil hem zo veel liefde geven, maar ik moet voorzichtig zijn.
"Mike. Je bent mijn nummer 1, ik zal je nooit laten gaan. Je bent mijn broer, vriend en mijn wereld. Mike wil je de mijne zijn?" Vraag ik.
Ik zie twinkelingen in Mikes ogen.
"Ja dat wil ik Max!"