Ons Plechtige Uur

Voorwoord

Eens was het jij en ik met een betekenis van dichtheid en eenheid. Waarbij ik je haren streelde, stof uit je ogen wreef en je warmte gaf als huilde. Toen we hand in hand doorheen de stad liepen vol besluiteloosheid opzoek naar een doel om waar te maken. De moment waarop we spraken over ene mogelijke toekomst of onmogelijke scènes te boven riepen met 'wat als' vragen. Eens was het jij en ik  als het koppeltje van de klas, samen en nooit apart. Lopend over het asfalt, duiven op de hielen zitten en lachen tot we erbij neervielen. De memories waar we tezamen waren in elkaars armen, verenigd als twee verlorenen die een bron van herleven gevonden hadden. Delend in elkaars pijn, dragend van de zonden op  onze schouders zodat de last draagbaar was. Het verleden werd een tijd waarmee we konden leven, het heden een tijd om stand te houden, de toekomst een periode van hoop en dromen. Ons leven was geen sprookje zoals op de televisie, wij waren niet de perfect gegoten Romeo en Julia. Maar wie wij waren was voor wie wij vochten en dat was voor ons als het perfecte roman.

Maar nu was het echter jij en ik met de betekenis van diepte en afstand. Waarbij jij ergens was waar ik je niet kon zien, ver van mij verwijderd. Het was een tijd van eenzaamheid en onzekerheid waarbij ik niet kon vertellen aan welke kant je stond. Of je nog leefde, of je lag te rotten of als je alweer was herrezen wist ik niet tot mijn grote spijt. Waar je lichaam zich bevond was een raadsel die ik wou oplossen, maar zonder puzzelstukken was er geen beginnen aan. Het was nu jij en ik waarbij we elk apart vochten zonder enig besef van elkaar te hebben, zonder tijd of zonder een zekerheid op morgen. Voor zowel slachtoffers als overlevenden bestond de kans op vergaan, eentje dat groeide met de seconde. Het was een universum waarin we leefden dat niemand wist te ontkomen, eentje waar niemand de baas was. De overhand was voor de slachtoffers, maar zo was ook het hoge dodental. Het was eens jij en ik, waarbij we samen in het leven stonden en naar wonderen gaapten. Vandaag echter, was het jij en ik, waarbij we apart in de dood stonden en naar vernieling staarden.