Ons Plechtige Uur

Epiloog

Je ogen keken in de mijne nu je vlak voor m'n neus stond, bracht me in een trance van ongeloof en verwondering. "... Hallo? Hoor je me wel?" Je stem zelve, zoals die altijd was geweest, honingzoet. Je hand die bezorgd m'n kaak streelde, voelde aan als zijde. Waarom stond je voor me met zo'n bezorgdheid? Waarom was je zelfs hier voor m'n neus? Mijn hoofd knikte lichtjes op je vraag wat je glimlach terug bracht. "Wat een geluk", hoorde ik je zeggen als je voorzichtig naast me kwam zitten op de stoep. "Ik was bang dat je me even niet herkende of dat er wat scheelde." Je keek me aan vanuit je ooghoeken, zette me aan om ook wat te zeggen maar ik kreeg niks uit m'n keel behalve het woord : "Waarom?" Het deed je de schouders ophalen, hoogstwaarschijnlijk wetende waarover ik spreek. "Waarom ik hier ben? Ik ben opzoek naar je. Waarom ik jullie geen kwaad doe? Ik ken jullie verhaal. Waarom ik naar je opzoek ben? Je bent belangrijk voor me en ik zou me geen wereld zonder je kunnen voorstellen. Zombie of niet, je bent wie je bent en die persoon wil ik niet kwijt." Ze keek me aan met een glimlachje, vertelde en beantwoordde zojuist alle waaromvragen die ze bedenken kon. "Je had me een belofte gemaakt weet je nog?" Een sprankel hoop scheen in je ogen, deed me knikken. "Bij het begin van de infectie had ik je beloofd dat, wat er ook zou gebeuren, we elkaar zouden hervinden en bij elkaar zouden zijn."

Binnenin ons plechtige uur, het moment waarop ik je weer zag na een hele tijd. De seconden van shock en vraag, angst en trance. Binnenin ons plechtige uur, de periode die we samen deelden na een tijd van gemis en verlangen. Ons plechtige uur, dat bewees dat jij de puzzelstukjes tezamen had weten te leggen en de waarheid deed drijven op de leugens. Zombie of mens, geen fout of verkeerd, jij maakte het weer juist. Samen of niet, jij maakte me compleet. Ons plechtige uur, waarmee je de woorden nam, de gelegenheid, om de stukken van de gebroken spiegel samen te leggen. Het ogenblik waarmee jij je middernacht blauwe ogen opent en de wereld scant naar het ware, het unieke, het echte. Jij, die zo eerlijk was geweest voor zolang ik weet, jij bracht terug wat was. Het was eens jij en ik, als in tezamen verbonden met liefde en weefsels van chemische wisselingen. Het was eens jij en ik, apart en alleen met verlangens en raadsels om ons door te worstelen. Nu is het jij en ik, hand in hand, apart en toch tezamen verenigd door ons plechtige uur.