Napisz, proszę... |H. S ✔

4

Kochana Margaret!

W cieniu kolorowych liści widzę, że nawet róże więdną. Czas ucieka nie miłosiernie. Ile czasu nam jeszcze pozostało? Nie jestem wystarczająco silny, by trzymać się z daleka.
Nie można od Ciebie uciec, ja po prostu do Ciebie wracam. Jak ćma jestem przyciągany do Twojego płomienia. Mówisz moje imię, ale to nie to samo. Ty patrzysz mi w oczy, ja jestem ogołocony ze swojej dumy, a moja dusza poddaje się i zmuszasz moje serce do uległości. Jestem uzależniony od Twojej osoby. Starałem się do Ciebie kiedyś nie zbliżać, ale nie mogłem. Jesteś jak narkotyk, który, choć jest zakazany, smakuje dwa razy lepiej od innych rzeczy. Twoje ręce się trzęsą. Znowu potłukłaś wazon. Blizny nadal są i nadal ich przybywa. Ludzie Cię niszczą. Niszczą mojego Anioła, co o północy za nich krew swą oddaje, a żeby oni tak nie cierpieli. Ludzie jednak na to cierpienie zasługują. Ach! Mój najukochańszy kwiecie lili co o poranku zachwyca mnie swoim pięknem i prostotą. Kusisz mnie swoim zapachem, pięknym uśmiechem, bujnymi jak krew włosami czerwonymi i niczym płatki róży opadające z gracją Twoim głosem piękniejszym od soczystej maliny. Ach luba moja! Twoja skóra jak płatek śniegu jasna, kiedyś opieczona na słoneczku, dziś zmęczona, blada, bez siły. Ludzie nie widzą, że cierpisz. Szydzą, krzywdzą, ranią boleśnie. Aniołku mój miły, podcięli Ci skrzydełka śnieżnobiałe jak u gołębicy białej. Proszę, nie odchodź. Nie zostawiaj mnie, styranego i zmęczonego ciągłym szukaniem czegoś doskonałego. Gdzie się podziała stara Ty? Gdzie mój Anioł co dodawał mi sił? Czy aż tak Bóg mnie pokarał, że chociaż młody nie usłyszał Twojego wołania i teraz musi widzieć, jak jego dziecię nieszczęśliwe powoli umiera, bo ja zły w nie zapatrzony i zauroczony? Niech będzie, ale nie każ jej za moje zdrady. Kochana Margaret coraz gorzej z Tobą. Pozwól mi, że będę Twoją ostoją?

Twój Harry.