••
Zordu.
Tek kişilik bir yatakta, yüz yüze uzanırken ve Jung Hoseok'un bacakları bacaklarımın arasındayken zordu her şey.
Onu sevmek zordu.
Anlamak zordu.
Öyle güzel oynuyordu ki benliğimle, karşı koyma gibi bir seçeneğim kalmıyordu bile.
Sekiz yıl.
İnsan vazgeçmez miydi koca bir sekiz yılda?
Ya da alışamaz mıydı en azından?
Belki bir kere öpsem onu, geçerdi.
Ondandı bu ızdırabım.
Yıllarca ona sarılmak istediğimde beni ittiğinden ve ellerimi tutmadığındandı kızgınlığım.
Gülümsedim.
Burukluk serpilmiş bir gülümsemeydi.
Bolca Hoseok içeren bir gülümseme.
Eğilip burnuna belli belirsiz bir öpücük kondurdum ve geri çekildim.
Özür diledim arkamı dönmeden önce.
Ondan vazgeçemediğim için önce kendimden sonra yaşattıklarım için siyahlıdan özür diledim.
Bir kaç saniye sonra kulağımı gıdıklayan o sıcak nefesle irkildim.
"Önemi yok Kim Taehyung."
"Ama lütfen vazgeçmeye çalışma olur mu?"
"Lütfen."
••
