••
Öylece bakıyordum sevdiğim adama.
Ve düşünüyordum.
Bu kadar bencil miydim cidden?
Bu kadar kör müydüm?
O kendi payına düşen tüm hatalar için özür dilerken, hala karşısında aptal gibi oturuyordum.
Ne yapabilirdim ki?
Ben korkak biriydim.
Duvarlarımı Hoseok'tan bile daha çok severdim zaman zaman.
Tüm bunlara rağmen koca bir sekiz sene içimde tutmuştum onu.
İçimde tutmuştum tutmasına ama bir türlü sokamamıştım kalbime.
Parmaklarını parmaklarımın arasına geçiremeyecek kadar aciz davranmıştım.
Ben, Kim Taehyung.
Koca bir salaktım.
Ve tam şuan, kendimi ona affettirmeye çalışacaktım.
Bana dokunmadığı kadar dokunacak, dudakları kızarana kadar da öpecektim.
İçimde tuttuğum ama bir kendim edemediğim Jung Hoseok'u bozuk ruhumla besleyecektim.
İkimizden biri diğerini yok edene kadar, her gece o şarkıyı söyleyecektim.
••
O ağlamaya devam ederken derin bir nefes almış ve yanına gidip kavramıştım şekilli çenesini.
"Bana bak Hoseok."
Fısıldamıştım.
Bunu beklercesine gözlerini o işe yaramaz kahvelerime dikmiş ve burnunu çekmişti sevimlice.
"Hm?"
"Yaşattığım her şey için özür dilerim."
"Korkağım, körüm, aptalım, bencilim."
"Bir şarkı bile söyl..."
Dudakları tam dudaklarımın üstündeydi.
Ellerim titriyor, kalbim sadece o duysun diye atıyordu.
Ben gözlerimi yummaya fırsat dahi bulamamışken o ayağa kalkmış ve gezdirmişti dilini kuru topraklarımda.
Son damlaydı.
Ellerimle bel oyuntusunu kavramış ve bedenini kendime bastırmıştım.
Gülümsediğini hissedebiliyordum.
Ağzım yavaşça aralanırken, parmaklarını çıplak sırtımda dolaştırıyor ve küçük inlemeler gönderiyordu tam benliğime.
Durmayacaktım.
Durmayacaktık.
••
O gece, mutluydum.
Hoseok, boyun girintimde nefes alırken ve bacakları bacaklarımın arasındayken mutluydum işte.
En sevdiği şarkısını söyledim.
Bu sefer hata yapmadan.
Ve tüm gece onu izledim.
O ise bana sakladığı gülümsemesini sundu onlarca kez.
••
