Θα Γυρισω Πισω

Κεφ. 17 "ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ"

Μερια Πανου

Εδω και 5 ωρες ειμαστε στο νοσοκομειο με τα παιδια και τους γονεις της Μελινας μου.
Δεν μπορω να το πιστεψω οτι η σφαιρα πετυχε εκεινη....επρεπε να μπω μπροστα...επρεπε να την προστατεψω...την εβλεπα να ποναει και δεν μπορουσα να κανω τιποτα.
Ο Φοιβος καποια στιγμη για να ξεχασω μου ειπε για τον Αντωνη και για τον θειο της... τους επιασαν και τους δυο και θα τους κλεισουν μεσα
Αμα ειχα εγω την εξουσια τον Αντωμη θα τον σκοτωνα επειδη εξαιτιας του η Μελινα μου ειναι σε αυτην την κατασταση.

Δεν μπορω να το πιστεψω οτι το μωρο μου αυτη την στιγμη ειναι μεσα σε ενα δωματιο με πολλα σωληνακια και ουτε ξερω τι της κανουν....δεν θελω να το σκεφτομαι αλλο.... μακαρι να ειμουν εγω στην θεση της..μακαρι να ποναγα εγω για εκεινη... μακαδι να εχω την ευκαιρια να της πω οτι την αγαπαω... και οτι δεν μπορω να ζησω χωρις εκεινη.

Η Νεφελη εβαλε το κεφαλι της στον ωμο μου και μου ελεγε να ηρεμησω...
Δεν ξερω πως ενιωθε εκεινη... τα ματια της ηταν κοκκινα αλλα προσπαθπυσε να κρατηθει...αμα τα εβγαζε ολα τα συναισθηματα της εξω δεν ξερω αμα θα μπορουσε καποιος να την βοηθησει.

"Πανο" της ακουσα να λεει και γυρισα για να την δω."δεν θα μας αφησει ετσι...δεν θα φυγει" ειπε και αρχισε να κλαιει.Εγω την αγκαλιασα και της ειπα να ηρεμησει...δεν πρεπει να χανουμε την ελπιδα μας...δεν πρεπει να τα παρατησουμε..αφου δεν τα παραταει η Μελινα δεν θα τα παρατησουμε ουτε εμεις.

Η Ερμιονη ειχε ακουμπησει το σωμα της στον τοιχο ενω ο Ακης μιλαγε με τους γονεις της Μελινας.Η Ρια και ο Νικος ειχαν καθισε αγκαλια και ειχαν κλεισει τα ματια τους.

Τοτε ηρθε ο γιατρος και αμεσως ολοι τρεξαμε κοντα του.Ο Γιατρος εκανε τρεις ερωτησεις στους γονεις της και μετα αρχισε να μιλαει...δεν ηξερα αμα ηθελα να ακουσω αυτα που ελεγε και αμα θα αντεχα να τα ακουσω.

Η Νεφελη απο τον φοβο πηγε και καθισε παλι στην καρεκλα ενω οι γονεις της πληγωμενοι απο τα νεα του γιατρου εκατσαν και αυτοι.
Τα αλλα παιδια απλα κοιταγαν τον γιατρο και προεπαθουσαν να φανουν ηρεμοι για τους αλλους...εγω ενιωθα ενα κενο μεσα καθως ακουγα απο τον γιατρο να μας αφερει μια μια τις ελπιδες .Ειπε οτι βρισκεται σε κωμμα και δεν ξερει αμα θα ξυπνησει... μπορεσαν και εβγαλαν την σφαιρα ομως ειχε αφησει πισω της ενα τραυμα.

Η Νεφελη σοκαρισμενη παρακολουθουσε τον γιατρο απο την θεση της .Δεν αντεχε αλλο..κανενας μας δεν αντεχε.... ηθελα να την δω... ηθελα να την δω.... μου λενε οτι μπορει να πεθανει και το τελευτιαο πραγμα που της ειπα δεν το θυμαμε γιατι ειμουν μεθυσμενος...αυτη ηταν η τελευταια μας στιγμη...μια στογμη που το μυαλο μου δεν μπορει να μου την ξεκαθαρισει.