Θα Γυρισω Πισω

Κεφ. 16 "Ζωη Στην Κοψη Του Ξυραφιου"

Ανοιξα τα ματια μου και το μονο που εβλεπα ηταν το σκοταδι και ενα μικρο φως ερχοταν απο την πορτα .
Μπροστα μου ακριβως ειδα ενα δισκο με φαγητο.... ενα κρουασαν και ενα ποτηρι χυμο.

Το χερι μου ποναγε παρα πολυ και μου ηταν πολυ δυσκολο να πιασω το ποτηρι και γιαυτο χρησιμοποιησα και τα δυο μου χερια.
Τοτε ηταν που η πορτα ανοιξε και μεσα μπηκε ο Αντωνης.

"Μπα μπα καποια βλεπω ξυπνησε καιρος ηταν σε 2 ωρες θα φυγουμε.... πηραν τηλεφωνο οι φιλοι σου και ο πατερας σου....ολα ενταξει....." μου ειπε και αρχισε να γελαει....

"Γιατι το κανεις αυτο ...γιατι βοηθας τον θειο μου;...δεν μπορει το αγορι που γνωρισα να ειναι ενα τερας..δεν μου φανηκες για τετοιος ανθρωπος."
Του ειπα και αυτος με πλησιασε.

"Και για τον Πανο νομιζεις οτι ειναι αγγελος ομως δεν ειναι..σε παρατησε και τωρα προσπαθει να δειξει οτι σε αγαπαει...ομως απλα θελει τα λεφτα του πατερα σου.... πιστευεις οτι θα σε πλησιαζε καποιος για αυτο που εισαι...
Οχι... μονο το χρημα σου εχει σημασια πανω σου" μου ειπε και ενιωσα ενα μαιχαιρι να μς καρφωνει στο σωμα...
Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι αυτος ο ανθρωπος ηταν στην ζωη μου .... οτι ειμουν χαρουμενη που ηταν διπλα μου.

"Τι δεν εχεις να πεις κατι....παντως εγω σου ειπα την αληθεια...ολα ηταν ενα ψεμα και το μονο που ηθελα απο σενα ηταν τα λεφτα σου... τωρα για τις στιγμες που περασαμε μαζι ηταν ενα θεατρο που μπορω να σου πω οτι βαρεθηκα απο την πρωτη μερα...
Ακου εκει να τρεχογμε για μια τουρτα...πιο τρελο ραντεβου πεθαινεις" ειπε και προχωρησε προς τα εξω..

"Εισαι ενα τερας" του ειπα και οταν γυρισε να με κοιταξει χαμογελασε..
" με εχουν πει και χειροτερα μωρο μου"
Μου ειπε και φευγοντας εκλεισε την πορτα με δυναμη.

Καθομουν κατω σου πατωμα και σκεφτομουν ολα αυτα που μου ειπε ο Αντωνης....δεν μπορουσα να πιστεψω αυτα που ακουγα ..και τωρα δεν ξερω αμα θα μπορεσω να αλλαξω τα πραγματα....φερθηκα απαισια στον Πανο και δεν ξερω αμα θα τον ξαναδω για να του πω συγνωμη..Για τον Αντωνη δεν με νοιαζει πια....θα τον ξεχασω για παντα....δεν θα τον θυμαμε....ουτε λιγο... οταν τελειωσει ολο αυτο ο Θειος μου και ο Αντωνης θα εχουν πεθανει για μενα.

Κοιταγα το ρολοι που υπηρχε πανω στον τοιχο και μετραγα τα λεπτα μεχρι την σωτηρια μου... καθε λεοτο..καθε δευτερολεπτο φοβομουν γιατι δεν ηξερα τι με περιμενε εξω... τι θα γινοταν....δεν ξερω αμα τα παιδια θα τα καταφερουν...δεν ξερω αμα αυτο ειναι το τελος....νιωθω οτι ριμαι στην ακρη ενος γκρεμου και ειμαι ετοιμη να πεσω....