Broken wings

Het eind

Gabriela

Voor het eerst in 9 jaar kon ik weer de buitenlucht zien, de frisse lucht opsnuiven en de wind door mijn haar laten waaien.

Ze haar hele leven al vans storm gehouden, en nu snapte ze waarom.

Het was haar element.

De bliksemschichten schoten langs haar lichaam, toen ze zich omdraaide zag hem staan.

De jongen die haar in z'n korte tijd zo veel pijn kon doen.

Diep van binnen wist ze dat ze dit niet wilde doen, ze hield nog steeds van hem.

Hij was de enige die ooit om haar had gegeven.

Plotseling hoorde ze een luide schreeuw, ze wist wie dat was.

Het was jace, ze probeerde naar hem toe te rennen maar het lukte niet.

Ze voelde veel pijn, het bloed schoot uit haar borst.

Ze was beschoten, ze voelde hoe haar hoofd wazig werd en zakte in elkaar.

Jace

Het gedonder en gebliksemd was gestopt, geen geluid, geen storm niks.

Alleen het meisje, was op de grond lag.

Het bloed gutste uit de wond die uit haar borst kwam.

Zijn vader keek hem voldaan aan, met zijn boog nog in zijn hand.

"Waarom" schreeuwde jace hem huilend toe. Uit woede rende hij op zijn vader af en gooide hem op de grond.

De dolk die hij in zijn hand geknepen had doorboorde langzaam het hart van zijn vader.

"Jij bent hier het enige monster" zei jace terwijl hij opstond.

Hij liep naar Gabriela toe, en liet zich voor haar op de grond zakken.

Ze opende haar ogen en keek hem aan.

"Beloof me dat je nooit meer iemand zo iets laat doen" zei ze terwijl ze met haar hand langs de zijkant van zijn gezicht ging.

"Belooft" fluisterde hij in haar oor, hij drukte een kus op haar lippen en hield haar vast totdat het laatste beetje lucht uit haar longen was verdwenen