Pamiętnik.

Lalka



Kiedy miałam 4 lata
Mama dała mi piękną porcelanową lalkę z białą twarzą bez emocji, różanymi policzkami i chudymi nóżkami.
Powiedziała mi, że jestem piękna jak lalka.
Ale jej twarz mówiła, że kłamie.
Kiedy miałam 7 lat
Chciałam bardziej przypominać swoją lalkę
Więc chciałam przestać się uśmiechać
Ale to było naprawdę trudne.
Kiedy miałam 9 lat
Mama powiedziała mi, że jestem gruba
Więc pobiegłam do pokoju płacząc.
Moja lalka spadła i rozbiła ramię.
Posklejałam części, ale dalej było widać pęknięcia
Więc wzięłam marker i narysowałam
takie same na swoich nadgarstkach.
Kiedy miałam 11 lat
Spędzałam dużo czasu sama w pokoju
Myśląc jak być bardziej podobna do mojej lalki.
Nawet jeśli nienawidziłam jej, bo była piękniejsza niż ja.
Teraz mam 13 lat
Przestałam jeść, bo moja lalka, też nie je.
Linie na moich nadgarstkach zmieniły się w pęknięcia.
Moja twarz jest zmęczona, blada.
Nie uśmiecham się.
Popatrz mamo,
Teraz wyglądam jak moja lalka.