Karel

20

Terwijl ik de laatste bladzijde lees vallen er tranen op het oude dagboekje.
Ik heb het dagboekje al 18 jaar.
Mijn leven draait alleen maar om Karel.
Ik huil nog harder. Mascara vlekken onstaan er onder mijn ogen. Ik kijk naar het gouden jurkje die ik van Karel heb gekregen. Ik moest die aan doen wanneer ik hem zie.
De foto van mij en Karel is gister geplaatst op internet en meeste mensen van mijn studie hebben die gezien. Hoer, dat stuurde iedereen naar me. Mijn ouders hebben het gelukkig nog niet gezien, maar ze komen die vast tegen.
Week geleden kwam ik ook achter dat ik zwanger ben. Ik ben zwanger door Karel, dit wil ik niet!
Waar slaat mijn leven op? Nergens. Ik kijk naar mijn schilderijen. Ik wou schilder worden. Ik hou van kunst en zeker van schilderen.
"Kom je? De taart moet opgegeten worden!" hoor ik mijn moeder naar me roepen vanaf de keuken. Ik zit boven op mijn kamer met het oude dagboek.
Ik wil dit niet meer. Ik wil nooit meer met Karel naar bed, ik wil dat kind niet, ik wil die pijn niet.
Ik begin harder en harder te huilen. Ik schreeuw het uit. Meteen hoor ik voetstappen de trap op lopen. Heel rustig.
Ik kijk naar het mes in mijn hand. Wanneer ik mijn ouders op de gang zie, gaat mijn arm in een beweging richting mijn nek waar de aders zitten.
Wanneer ze me zien, snij ik door.
Nu ben ik eindelijk vrij...