Şerefsizin Şerefine

AH HAYAT VAH HAYAT

Binmişiz adı "Hayat" olan trene doğduğumuz günden beri. Indirecekler elbet son nefesimizde. Ee yer açılması gerek yeni yolculara mantiken.. Tren nerden gidiyor, nereye sapıyor, hangi dudaklarda mola veriyor , kimleri alıyor icine takip etmek olanaksız. Izliyorsun sadece yolculuğu sol tarafından camın . Elbette sağdakileri kaçırıyorsun...

Tabi bazılarını yol tutuyor daha doğrusu yolculuk yoruyor. Atıyor kendini trenden aşağı tabi yazık oluyor. Nelere şahit oluyorsun neler görüyorsun bu yolculukta saymakla bitmez.. . Kimlerle ayni trenin icindesin diye bakıyorsun bazen. Iyiler hoşlarda diyorsun ne zaman inerler acaba ? Icinde hep bir korku oluşuyor tek devam etmekten . Sorsan kimse memmun değil yolculuğundan. Bazıları trenden bazıları trenin içindekilerden.

Ne zaman inerim diye korktum hep. Daha görecek yerlerim tanışacak insanlar var diyorum icimden. Evet evet uslanmadım icimdeki ışık sönsede bir kibrite bakar bu işler. Yeterki yakmasını bilsinler. Daha hâla yok yakma etme Tee Allahım. Desene daha solmadi icimdeki cicekler cansuyuna ihtiyacı var diye. Az ince ruhlu ol. Neyse bu gönül mezunlarına girmeyelim abi çıkamıyoruz yani açtığımız konuya aslında kuyuya bir bakıyoruz ki düşmüşüz yine. Sonra başlıyoruz ahlara vahlara.

Ben görmedim bu aşk denen illetten sağ çıkanı. Gaziyiz bence çoğumuz ; bir insana feda ederek çürüttüğümüz icin o değerli organımızı. Şehitler de var elbet düşünmeden kendini bulduğu her uçurumdan atıyor gibi kararlar alan, ardına dahi bakmadan herkesi silebilmeyi göze alan , doğruyu bile bile yanlışa koşan , aldığı nefesi bile neredeyse ona minnet duyan , yaşadığını sanan fakat kendi elleriyle toprağını kazıp kendini o mezarın içine sokan!