My precious little secret - Harry Potter fanfiction

Proloog

Nog geen uur geleden had Ik dit nooit kunnen denken. Toen zat ik nog rustig mijn examen door te nemen in het bos. Nu ren ik alsof mijn leven ervan af hangt, iets wat waarschijnlijk ook nog waar is ook.

Achter me bromt hij. Het geluid komt steeds dichterbij me en ik weet dat er geen ontkomen aan is. Hij pakt me bij mijn schouders, tilt me op en gooit me tegen de grote eikenboom aan waarna in ook nog eens val op de enorme uitstekende wortels die de ondergrond oneven maken. Ik schreeuw het uit van de pijn. Ik zweer dat ik een paar botten in mijn lijf hoorde kraken.

'Ach meisje.' zegt de man met een grijns achter me. 'Ben je bang?' Het was geen vraag. Iedereen zou in mijn ogen kunnen zien dat ik doodsbang was. Hij vindt het blijkbaar erg amuserend en lacht nog altijd terwijl ik steeds zwaarder begon te hijgen.

'Laat... me... met... rust!' Kan ik nog met mijn tanden op elkaar zeggen terwijl ik bijna geen lucht meer krijg van de angst.

De man moet er alleen nog maar erger om lachen. Dan grijpt hij me bij mijn trui en trekt me omhoog terwijl zijn ogen opeens veel serieuzer komen te staan. Hij pint me hardhandig vast aan de eik waar hij me daarnet nog tegen aan gesmeten had. Alweer giert er een helse pijn door mijn ribben.

'Je dacht toch niet dat ik daar ook maar voor een seconde naar zal luisteren of er überhaupt aan zal denken?' vraagt de man.

'Alstublieft. Ik smeek u. Vermoord me niet!'

'Och, je denkt toch niet dat ik je zaal vermoorden? Nee. Ik zal proberen je leven geen doel meer te geven.' zegt hij terwijl hij met zijn lange nagels over mijn gezicht streelt. Ik draai mijn gezicht weg en werpt mijn blik naar de grond. Op dit moment heb ik zo veel spijt dat ik niet naar Alexandra geluisterd heb en mijn stok nu niet bij me heb.

'Wat wilt u nu met me doen?' vraag ik aarzelend.

'Daar kom je binnen enkele seconden wel achter.' Fluistert hij in mijn oor.

Aangezien zijn gezicht gevaarlijk dicht bij de mijne staat begint ik om me heen te schoppen en slaan. Tevergeefs. Hij haalt uit met zijn enorme klauwen en raakt me via een omweg op mijn schouderblad. Ik voel dat er veel bloed uit mijn lichaam verloren gaat. Ik voel het in mijn hoofd steeds lichter worden. Ik krimp ineen.

De man komt alweer dichterbij maar deze keer heb ik de energie niet meer om me te verzetten. Daarbij weet ik dat het toch geen nut zal hebben want ik weet dat hij het geen probleem zou vinden als hij nog een keer met zijn klauwen zal moeten uithalen. Hij grijnst naar me en laat zijn tanden zien. Daarna gaat het opeens sneller dan dat ik had gedacht. Hij neemt een hapje uit mijn schouders alsof het niks is en spuugt het dan uit voor mijn schoenen. Hij rent weg en voor een seconde voel een een opgelucht gevoel dat mijn ribben nu lucht kunnen krijgen maar dat gevoel wordt overmeesterd door de helse pijn die in mijn gehele schouder te voelen is.

Ik haal snel mijn spiegeltje uit mijn broekzak om te kijken hoe erg de schade is. Als ik hem openklap wordt mijn aandacht naar iets anders getrokken. Niet naar mijn schouder maar naar mijn ogen. Mijn ogen die nu niet meer blauw zijn maar violet.

Dit is de eerste opdracht voor de schrijfwedstrijd van highxtea