My precious little secret - Harry Potter fanfiction

De wegisweg

'Alweer naar het vierde jaar.' zucht Benice, mijn moeder. 'Wat wordt je toch weer een grote meid.' zegt ze met haar sprankelende ogen die op mij gericht staan terwijl ze haar hand onder haar hoofd legt. Maak van sprankelend maar indringend.

Ik kijk op van mijn bak müsli waarvan ik zojuist nog een hap genomen heb. Ik kijk mijn moeder schaapachtig aan en kauw luid door terwijl er wat melk mijn mond weer ontsnapt.

'Ach Cheryl, kijk me niet zo aan, ik kan gewoon niet geloven dat je dit jaar alweer vijftien wordt.' Mijn moeder was vroeger een van de populairste meisjes in haar jaar in Gryffindor. Ze was, en is nog steeds, beeldschoon. De hersenen daarentegen... laten we zeggen dat ze niet bepaald erg snugger is. Waar ik mijn slimheid vandaan heb vraag ik me dus ook af. Mijn vader was een Slytherin en op zich wel handig en zo, maar zijn verstand heeft hij tot nu toe nog niet zo vaak hoeven te laten zien. 

Al mijn broertje en zusje zitten trouwens in Gryffindor. En dan kom ik. Ik zit in Ravenclaw. Ik ben de oudste van twee meisjes, inclusief mezelf dus, en drie jongens. Mijn oudste broertje heet Lorenzo en is een gigantische pestkop. Ben ik niet het doelwit, zijn het mijn andere broertjes of mijn zusje wel. Daarna komt Eliza. Ik heb het gelukkig altijd wel goed met Eliza kunnen vinden. Ze is rustig, ook slim en wat ik vooral belangrijk vind is dat ze luistert, iets wat niemand anders hier in huis doet namelijk. En dan komen mijn andere twee broertjes nog: Samuel en Sean. Zij gaan dit jaar voor het eerst naar Hogwarts. Van Sean weet ik gewoon zeker dat hij naar Gryffindor gaat maar bij Samuel zit ik nog te twijfelen tussen Gryffindor en Ravenclaw.

'Goeiemorgen.' Lorenzo komt geeuwend de kamer binnen. Mijn moeder kijk hem met een vuile blik aan.

'Lorenzo! Ik heb je toch gisterenavond gezegd dat we vandaag naar de wegisweg gaan om schoolspullen te halen?!' Ze staat op en loopt naar hem toe. Gelukkig. Alle aandacht die op me gericht stond is van me weggelopen.

'Jaja mam, ik geniet gewoon wat langer van mijn rust.'

Ze kijkt hem met ongeloof aan een loopt dan naar de spiegel waarin ze nog een laagje gloss op haar lippen smeert en haar haren checkt.

Ze kijkt achterom. 'We vertrekken in vijftien minuten dus ik zou maar opschieten als ik jou was.'Terwijl mijn moeder naar boven loopt komt mijn vader beneden. Terwijl ze elkaar een kus geven pakt mijn vader nog even de kont van die van mijn moeder. Vol schaamte en ongeloof kijk ik snel naar opzij en ik zie Eliza ook al kijken. Ik kan wel door de grond zakken van schaamte. Daarbij heb ik nu ook geen trek meer.

'Hey popje, hoe gaat het?' Popje... een naam die ik gekregen heb van mijn vader zonder enige reden.

'Ik heb een naam hoor.' Zegt ik beledigd.

Mijn vader lacht er alleen maar om. Dit is dus de reden waarom ik nog aan niemand in mijn hele familie mijn geheim heb toevertrouwd. Ze zouden me niet eens serieus nemen.

________________________________________

Ik loop door de straten in de wegisweg met mijn brief in mijn hand. Ik doe alsof ik er met aandacht naar kijk maar ik probeer me gewoon te gedragen terwijl Sean de hele tijd rondjes om Lorenzo heen rent. Hij staat op Lorenzo's voet en ik zie vanuit mijn ooghoeken dat zijn gezicht rood wordt.

'Jeetje Sean, ik ga je vermoorden!' Hij rent op hem af maar Sean rent ook weg. Ik zie dat er ook wat mensen met afkeurende blikken naar ons beginnen te kijken.

'Kom op jongens, doe eens rustig.' roept mijn moeder naar ze. Ze proberen tegen te stribbelen maar mijn moeder kijkt hen aan met haar serieuze blik en ze komen al deze kant op.