My precious little secret - Harry Potter fanfiction

Alexandra

Wanneer ik de trein zie staan wordt ik weer blij van binnen. Al de eerste dag dat ik op Hogwarts aankwam voelde ik me al thuis. Ik kende natuurlijk nog niemand maar de sfeer en alles was er zo overweldigend dat het meteen al indruk op me maakte.

Ik heb met Alexandra afgesproken om elkaar achterin de trein te ontmoeten. Als ik zie dat ze er nog niet is ga ik alvast in een coupe zitten.  Ondertussen loopt de trein steeds voller en mensen zoeken naar een coupe die nog leeg is. Telkens kijken ze bij mij naar binnen maar dan lopen ze toch weer weg. Tja... ik ben niet een van de geliefdste personen op school. Ik weet ook niet waarom maar de meeste mensen mogen me gewoon niet. Alleen in Ravenclaw ken ik nog twee of drie mensen naar Alexandra die me nog wel mogen. Ik zit zenuwachtig op mijn bankje terwijl ik op mijn hand klokje kijk en zie dat de trein al bijna gaat vertrekken. Alexandra is er nog steeds niet. 

Als het me dan te lang duurt besluit ik maar de trein te doorzoeken en kijken of Alexandra ergens te bekennen is. Ik kijk om me heen maar ik kan haar nergens vinden. Ik merk dat er iemand achter me loopt. Ik... kan het zelfs ruiken. Ik kijk om maar ik zie niemand. Het is vast mijn verbeelding. Het is niks voor Alexandra om zomaar niet op te komen dagen. De enige keer dat ik niet samen met haar in een coupé zat was op weg naar het eerste jaar.

Hoe verder ik naar voren loop hoe bezorgder ik word. Dan val ik achteruit. De trein vertrekt! Snel sta ik op en ren langs alle coupés maar nergens is een spoor van Alexandra te vinden. Ik roep haar naam. Het enige antwoord dat ik krijg zijn rare blikken van mijn medescholieren.

Ik ren weer terug naar de plek waar ik mijn koffers heb neergelegd in de hoop haar daar te treffen. Geen Alexandra in mijn coupe te bekennen. Wel een paar andere mensen die ik niet ken. Met tegenzin ga ik dan maar bij ze zitten.
Ze kijken me aan met afkeurende blikken, maar ik probeer ze te negeren.

'Wat doe je hier?' vraagt een van hen terwijl ze haar krantje opvouwt en naast haar neerlegt.

'Ik zat hier al, ik kom gewoon terug naar mijn plek.' Ik kijk op de koffers van de vier kinderen. Gryffindor. Ik zucht diep. Dan uit het niets komt Felix opeens de coupe in gelopen.

'Hallo jongens.' Zegt hij droog terwijl hij een hand beweging maakt wat op een groet lijkt. Ik kijk naar beneden met mijn hoofd op mijn hand leunend. Daar gaan we weer.

'Cheryl?' Vraagt hij dringend. Ik loop met hem mee. Nadat hij de deur dicht heeft gedaan begint hij direct te praten. 'Ik kan Marcus nergens vinden en ik dacht dat hij misschien bij Alexandra zou zijn maar toen zag ik jou en...' nog voordat hij zijn zin heeft afgemaakt denk ik hardop.

'Alexandra is er ook niet. Zouden ze samen zijn?'

'Ik weet het niet maar het zou een idee kunnen zijn.'

'Maar ze hebben niet eens wat achtergelaten. Dat is niks voor Alexandra. Wegrennen trouwens ook niet.'

'Klopt.' Stemt Felix in. Dan kijk ik hem bang aan. In deze tijden weet je maar nooit wat er gebeurt zou kunnen zijn. Dan valt er een stilte waarin we beide de tijd krijgen om na te denken. Maar wat als Alexandra en Marcus wegrenden? Wat zou hun reden dan zijn?

-----

Aangekomen in de grote hal zie ik nog steeds geen Alexandra. Waarschijnlijk had iets in mij nog gehoopt dat ik haar hier zou treffen want ik ben er best van slag van. Met tegenzin ga ik zitten op een plekje op de bank van Ravenclaw. Dan komt na een tijdje Luna Lovegood opeens naast me zitten.

'Hallo Cheryl.' Zegt ze dromerig. 'Waar is Alexandra?' Vraagt ze om zich heen kijkend.

'Wist ik het maar.' Zegt ik tegen haar terwijl ik met mijn vork een aardappel kapot prik.

'Mijn vader zegt altijd dat al wat goed doet goed zal krijgen.' Ze kijkt me aan. In haar ogen zie ik een beetje medelijden maar voor de rest alleen maar hoop. Kon ik maar net zo optimistisch zijn als Luna. De wereld zien zoals zij dat doet. Nee helaas, zo heeft het niet mogen zijn. Ik denk alleen maar na over dingen. Hoe erg de situatie is in plaats van proberen om nog iets goed uit te halen wat trouwens in deze situatie best lastig is.

'Ik weet zeker dat ze ook aan jou zal denken Cheryl.'

'Dank je.'

'Geen dank, ik help graag mensen om zich beter te voelen.' Zegt ze terwijl ze een hapje van haar pudding neemt.

'Wil je ook wat?' Vraagt ze.

'Nee dankje.' Antwoord ik. 'Ik eet liever het toetje na afloop.' Ze knikt en duwt bijna haar pudding naar binnen. Ik schud mijn hoofd en moet er stiekem toch een beetje om lachen. Luna kijkt me weer aan glimlacht ook.

'Zie je wel, ik wist wel dat ik je aan het lachen zou maken.' Zegt ze met volle mond en een lach van oor tot oor. 'Maar ik snap niet waarom mensen het toetje pas na afloop eten. Wat nu als je vol zit? Dan heb natuurlijk geen toetje.' Ergens is haar logica een beetje logisch.
Ik eet mijn bord leeg en laat het toetje staan. Ik sta op en besluit naar de leerlingenkamer te gaan van Ravenclaw.
Als ik de kamer in kijk zie ik dat er op elk bed spullen liggen. Elk bed op een na. Alexandra's bed. Ik besluit maar mijn spullen uit te pakken. Op dat moment komt Abby deed kamer in. Abby is een meisje dat... hoe zal ik het zeggen... niet zo slank is. Ze eet de hele dag door en haalt geen goede cijfers. Het verbaast me dan ook dat ze in Ravenclaw zit. Voor de rest is ze wel erg heel aardig en helpt je als het nodig is.

'Hallo Cheryl!' Roept ze terwijl ze niet meer dan vijf meter van me verwijderd is. 'Hoe was je vakantie?' Vraagt ze terwijl ze haar lichaam verplaatst naar haar bed en daar neerploft.

'Moewah. Ging wel. Hoe was die van jou?' Gelukkig reageert Abby op de manier dat ik wilde. Dus met vele verhalen en weinig vragen voor mij. Zo nu en dan zeg ik dan "ja" of ''nee echt?!'' terwijl ik de rest van mijn spullen opberg. Dan kom ik op een gegeven moment mijn maankalender tegen. Snel kijk ik wanneer het volle maan is en tot mijn opluchting duurt dat nog twee weken.

'Cheryl?'

'Huh?' vraag ik onopgemerkt terwijl ik snel de kalender in een laatje wegmoffel. 'Ik heb je even niet verstaan. Wat zei je?'

'Ik vroeg waar Alexandra is. Normaal is ze bij jou maar ik heb haar vandaag nog niet gezien.' Ik word zo moe van denken aan Alexandra.

'Ze...' ik probeer snel wat te verzinnen. 'Ze gaat een tijdje naar Beauxboton.'

'Ik wist niet eens dat dat kon.' zegt Abby in zichzelf afvragend. 

'Nee ik ook niet.' Zucht ik.

'Nou dan hoop ik dat ze het daar maar goed heeft.' zegt Abby met een glimlach.
Ja. Dat hoop ik ook.