My precious little secret - Harry Potter fanfiction

Uit de klas gehaalt

De volgende morgen word ik wakker met een leeg gevoel in mijn maag. Ik pak mijn vest, trek hem aan en loop stilletjes de deur uit naar de bank in de leerlingkamer. Ik kijk onder de kussens van de bank. Omdat Alexandra en ik niet alle lessen samen hadden konden we zo met elkaar communiceren. Met een teleurgesteld gezicht leg ik de kussens weer terug op de plek waar ze lagen. Misschien dat ze voor de vakantie al iets had achtergelaten aan mij. Maar nee. Helaas. Ik ga weer terug naar boven en ga weer in bed liggen. Het is nog donker buiten dus dat betekend dat het niet later dan half zeven kan zijn. Ik pak mijn knuffelbeest Minnie en druk haar dicht tegen me aan. Ik had de knuffel gezien in een speelgoedwinkel toen ik klein was maar ik had toen nog geen geld gehad om de muis te kopen. Maar toen ik een paar jaar geleden een reclamefolder tegenkwam waar de knuffel in zat heb ik hem wel gehaald. Nog steeds een beetje kinderachtig? Misschien. Maar het Is tenminste iets wat ik kam vasthouden nu Alexandra er niet is.

Als ik het derde uur gehad heb weet ik weer hoe zwaar school ook al weer is. Alle trappen op lopen met zo'n acht kilo aan boeken in mijn tas. Ik loop naar het vierde uur, gedaanteverwisseling.

'Hey, Cheryl!' Hoor ik iemand roepen. Ik blijf stil staan en kijk om naar wie het is. Felix. Ik draai me om en loop weer verder de trap op. Hij haalt me helaas weer in.

'Laat me er langs Felix, zometeen kom ik nog te laat in de les en ik heb gedaanteverwisseling.'

'Nee Cheryl wacht, dit is belangrijk.' Hij zegt het wel met een dringende en bezorgde toon dus ik laat hem voor heel even praten.

'Goed dan, maar wel een beetje opschieten.'

'Oké,' hij haalt diep adem en probeert het zo niet opgewonden mogelijk te zeggen wat zwaar mislukt. 'Op de kamer staan Marcus' spullen, maar Marcus zelf is er niet.'

'Dus dat betekend dat hij wel op de trein is geweest.' Denk ik hardop. 'Maar Alexandra's spullen liggen er niet.' Ik kijk hem bezorg aan. Hij legt een arm om mijn schouder maar die duw ik snel weer weg.

'Ik moet gaan.' zeg ik waarna ik snel de trap op sprint om bij mijn les te komen.

Ik zit bij gedaanteverwisseling en opeens komt professor Dumbledore binnen. Hij fluistert wat in het oor van professor McGonagall

'Mevrouw McGary, u wordt geacht mee te lopen met het schoolhoofd.' zegt de professor. Professor Dumbledore die naast haar staat wenkt naar me. Ik pak mijn spullen in mijn tas en loop naar hem toe. Terwijl ik loop voel ik alle ogen in de kamer in mijn rug branden en zodra de deur dicht is gevallen hoor ik het geroezemoes van de leerlingen van Ravenclaw en Gryffindor luid en duidelijk.

'Waarom zal ze meegaan?'

'Ik heb gehoord dat haar vriendin verdwenen is.'

'Heeft ze iets verkeerd gedaan?'

Al dat soort gesprekken worden ook abrupt weer gestopt door Professor McGonogall die door de klas om stilte roept. Er komt een kleine grijns op mijn gezicht als ik dit meekrijg.

'Je weet natuurlijk wel waarom ik je uit de les haal Cheryl.'

'Huh,' zeg ik niet oplettend. Ik denk na over wat hij ook alweer zei en zeg dan snel 'oh, ja ja, dat weet ik wel.'

'Goed dan lijkt het me verstandig om het gesprek voort te zetten op mijn kantoor.' In stilte lopen we verder de gang op naar de trap die leidt naar zijn kantoor. 'Drop' zegt hij en de trap komt tevoorschijn. Drop wat een raar woord. We lopen de trap op en doet voor me de deur open. Hij schuift de stoel voor zijn bureau naar achteren en gebaart me er dan om op te gaan zitten. 'Hier neem een dropje, het zijn mijn lieveling snoepjes.' zegt hij terwijl hij een doosje met zwarte snoepjes voor me houd. Drop dus.

'Nee, dank u.' Hij haalt zijn schouders op en legt de doos met snoepjes weg.

'Maar goed,' hij gaat over op het gesprek waarvoor ik hier dus ben. 'zoals je al weg gemerkt zal hebben is Alexandra Burkley niet op Hogwarts is aangekomen. Zij en haar ouders hebben ook niets laten weten aan de school. Haar ouders heb ik al een brief gestuurd maar er nog geen ontvangen. Ik vroeg me dus af of jij iets wist Cheryl.'

'Het spijt me professor maar ik weet ook niet waar Alexandra is. In de trein zou ik haar al tegen moeten komen maar ze was er niet en ik en Felix hebben de hele trein doorzocht maar geen spoor van Alexandra en Marcus te vinden.' Hij knikt alleen maar.

'Ik begrijp het.' zegt hij op een rustige toon. Ik schuif mijn stoel al naar achteren maar hij gaat verder met praten. 'Maar Cheryl, dat is niet het enige waar ik het met je over wil hebben.' Nu word ik nerveus. Zou hij het weten? 'Ik weet dat je niet zoals andere bent en wat er vorig jaar in de bossen is gebeurt. Maar je moet het niet voor jezelf houden. Je moet het niet aan iedereen vertellen, dat klopt, je hebt ten slote meegemaakt dat er ouders waren die een klacht indienden tegen professor Lupin en in deze tijden zijn ze ook op zoek naar duistere krachten,' een duistere kracht. Is dat wat ik nu ben? 'maar dat je het niet eens aan je ouders hebt vertelt gaat een beetje te ver vind je niet?' Ik blijf daar maar in de stoel zitten en kijk naar beneden. Iemand weet mijn geheim en het voelt niet als een opluchting, geloof me. Het komt zo hard binnen en het komt uit het niets. 'Cheryl, gaat het?' Vraagt de professor nog aan mij.

'Ik weet het niet.' Dat is de waarheid. Ik weet niet hoe ik me nu voel en hoe het met me gaat. Voor ik het door heb walst er een traan over mijn rechter wang. Ik schrik er zelf van. Snel veeg ik hem weg. 'Ik-ik, euhm...' ik wil opstaan maar professor Dumbledore grijpt mijn pols vast. Ik kijk naar zijn hand en zie dat hij zwart en verschrompelt is en vraag me af wat er gebeurt is.

'Wegrennen is geen optie Cheryl. Ik begrijp het dat je nu alleen wil zijn en het tot je wil laten komen maar dat is niet de beste manier om dit te verwerken. Je kan er met me over praten.' Ik ga weer zitten.

'Maar wat als ik dat niet wil? Praten. Of wat als ik er niet over kan praten?'

'Je kan er altijd wel over praten.'

'Hoe weet u het eigenlijk? Dat ik zeg maar een, nou ja,' het hardop zeggen heb ik nog nooit gedaan. Het klinkt dan te echt. Te dichtbij. Hoewel ik weet dat dat onzin is omdat het niet "dichtbij" kan zijn omdat ik het gewoon bén. Ik vervolg mijn zin met een diepe zucht en ik voel mijn stem trillen 'een weerwolf ben.'

'Ik heb zo mijn bronnen.' Zegt hij geheimzinnig. Ik zal er ook maar niet verder over vragen.

'Heb je middelen tegen de sterkte van de volle maan?' vraagt hij.

'Nee, die heb ik niet. Ik ben tot nu toe alleen nog maar diep de bossen bij mijn huis gegaan en daar een nacht doorgebracht. Niet wetend wat er de rest van de nacht gebeurt was ik dan de volgende ochtend wakker worden.'

'Ik zal professor Sneap om een recept vragen.' Voordat ik ook de kans krijg om angstig te kijken stelt hij me al gerust. 'Ik zal niet zeggen voor wie en ik zal het je persoonlijk afgeven. Wees maar niet bang. Je geheim is veilig bij mij. Ik verwacht je morgen na het avondeten in mijn kantoor. Je hebt het wachtwoord onthouden?' Ik knik. 'Dan mag je nu gaan.' zegt hij  en hij wijst me naar de deur.

'Sorry dat ik het vraag professor, maar wat is er gebeurt met uw hand?' Ik kijk gefascineerd naar zijn hand. Hij schud snel zijn zwarte verschrompelde hand onder zijn mouw. En ik kijk hem vragend aan.

'Ik heb te veel piano gespeeld denk ik.' Grapt hij snel. Hij maakt nog vluchtigere bewegingen dat ik weg moet gaan. 'En ik heb het erg druk ook nog dus excuseer me.' Hij doet de deur open en voor de deur staat Harry Potter te wachten. Ik bekijk hem van top tot teen maar schenk er dan geen aandacht meer aan en loop weg terwijl ik de deur achter me dicht hoor vallen.

De rest van de week verliep normaal ondanks het feit dat Alexandra er natuurlijk niet was. Nog steeds geen nieuws en Felix kot ook elke dag bij me en vraagt of ik al iets gehoord heb wat nu trouwens erg op mijn zenuwen begint te werken. Ik had de dag na het gesprek met het schoolhoofd gewoon het flesje opgehaald bij zijn kantoor en net als de dag ervoor werd ik snel zijn kantoor uit gezet waarna ik deze keer Harry Potter trof in de gang naar zijn kantoor en ben me toch gaan afvragen wat er in hemels naam aan de hand kan zijn.