Sanneytje's inzending
Sanneytje was enorm snel klaar met deze opdracht. Hier volgt alvast haar inzending. Ze had de tekst zelf al schuin, dus je mag schuine en rechte tekst gebruiken.
Hallo Mij,
Ik herinner mijn eerste dag hier nog goed. De regen kletterde op het raam. Het rode licht scheen fel in mijn ogen. Hoe ik in veel te weinig kleren achter dat raam zat. Hoe ik mannen naar binnen zag lopen. Het gevoel van angst stopte niet. Het is nooit gestopt. De angst die door me heen ging was niet te verdragen. Ik was bang dat mannen bij mij wouden. Dat ze voor mij gingen betalen. Ik wou dit niet. Maar dat maakte hun niet uit. Het ging voor hun om hun plezier. Niet om mijn welzijn. De eerste dag was het al raak. Ik verloor mijn maagdelijkheid voor geld. Het geld mocht ik niet eens hebben, want ik zat hier nou eenmaal opgesloten. Ik werd de eerste dag depressief.
Ik ben nog steeds depressief. Ik ben veel te dun. Op een bord pasta en een flesje Ice-Thea kan je nou eenmaal niet overleven. We kunnen elke week 1 ding kiezen dat we dan krijgen, maar niet duurder dan 20 euro. Ik heb een paar schrijfblokken en pennen gevraagd. Nou schrijf ik hier, midden in de nacht, na de zoveelste 'verkrachting', brieven. Aan mezelf. Ik lijk wel gek. Maar ik word ook langzaam gek hier. Ik mis bijna mijn hele familie. Alleen mijn vader niet. Die hufter heeft me hier opgesloten!
Als ik achter het glas zit, zie ik mijn moeder wel eens langslopen. Ze herkent me nooit. Begrijpelijk. Mijn zwarte haren zijn platina blond, ik heb felblauwe kleur lenzen in en ben verandert na die 4 jaar. Telkens als ik haar langs zie lopen, hou ik mijn pols omhoog. Hopend dat ze de tattoo met haar naam erin herkent. Ik had hem een week voor de ontvoering laten zetten. Het is een rood hartje met zwarte lijnen eromheen met daarin in zwarte letters haar naam: Lucy.
Mijn zusje heb ik al die tijd nog niet voorbij zien lopen. Ik mis haar. Ze was pas twee toen ik vertrok. Haar zwarte haartjes en haar groenen ogen laten me haar niet vergeten.
Het rode licht schijnt fel in mijn ogen. Het is 4 uur. Om 5 uur moeten we klaar staan om weer in de hokjes te gaan zitten. Wie niet wil, word geslagen met een riem of een zweep. Het gevoel naar vrijheid stopt niet. Het is nooit gestopt. Ik hoor de regen op het dak kletteren. Dan zijn er gelukkig weinig mensen op straat.
Vrienden heb ik hier niet. We mogen niet met elkaar praten. De enige aardige is De Jongen Zonder Naam. Hij komt hier en betaald, maar doet verder niks. We praten. Het geeft me de kracht om door te zetten. Het geeft me de kracht om te geloven dat ik hier vandaan kom. Ooit zal mijn moeder ontdekken dat ik hier ben. Dan zal ze naar de politie rennen. Zeggen dat ze weet waar ik ben. Ze zou huilen van geluk. De politie zal hier binnenvallen. Ons bevrijden. Ik zou in mijn moeders armen kunnen rennen en haar nooit meer loslaten. Ik zou kunnen zien hoe groot mijn zusje is geworden. Ik zou kunnen zien hoe ze mijn vader en alle andere mannen die hier werkte oppakten en naar de politieauto zouden brengen. Met handboeien om. Om nooit meer achter de tralies weg te komen. Deze droom houdt mij op de been. Ondanks mijn depressie blijf ik sterk.
Ik ga dit overleven.
Groetjes Ik.
Mijn eerste reactie was wow. Het was niet echt een onderwerp dat ik verwachtte, maar ik vind het mooi beschreven.
Ik vind het gevoel erg mooi overgebracht.
Veel succes voor de rest.
