Sanneytje stuurde mij haar verhaal. Het gevoel is gebroken.
Tranen die vallen naar beneden. Haar ogen, de blik die ze me gaf. Ik kon het niet meer aan. Ik moest wegkijken. Ik kon het alleen niet. Haar ogen keken me zo dwingend aan. Schuldig. Het eerste woord dat me te binnen schoot. Ik keek even naar mijn schoenen. Dacht na en keek haar weer aan. Ik keek recht in haar ogen. De tranen waarmee haar ogen zich vulde. De dodelijke blik. De blik die je niemand gunt. Het gevoel dat je niemand geeft. Ik keek haar nog even aan, glimlachte zwak en liep weg. Ver weg van de spiegel.
Mooi gedaan!
