IshCrow was ook erg snel met haar verhaal, dat ze in haar eigen boek zette. Maar hier heb ik het ook.
Stilletjes slopen we uit het raam naar buiten en beginnen we te rennen. Ik volg het meisje met de zwarte haren blindelings door de binnenstad, die zo groot is, en waar alleen zij de precieze weg weet. Achter ons klinken de voetstappen van hun. Tuurlijk willen ze ons niet laten gaan, ze zullen gek zijn! Steeds dichterbij komen hun voetstappen, en steeds harder rennen wij.
En dan valt Katsa.
Snel trek ik haar aan haar arm rechtop, nog voor zij ons hebben, maar ze hebben afgehaakt.
En toch rennen we weer verder, onze vrijheid tegemoet. Het is ons gelukt!
Mooi verhaal, goed geschreven. Maar wat is het gevoel?
