Μικρά Βιβλία Τρόμου

Το δρεπάνι

Ήταν γύρω στις 11 το βράδυ,  και  ο Κώστας γυρνούσε από το σπίτι του φίλου του,  Δημήτρη.  Η περιοχή δεν ήταν και πολύ πυκνοκατοικημένη, και δεν κυκλοφορούσε κανείς τέτοια ώρα. Τη στιγμή που ο Κώστας περνούσε έξω από ένα πάρκο, κάτι του κίνησε την προσοχή.  Κοιτώντας καλύτερα μέσα στο σκοτεινό δασάκι,  αναγνώρισε μία φιγούρα ν τον κοιτάει.  Χωρίς να δώσει κάποια ιδιαίτερη σημασία, γύρισε το κεφάλι του και συνέχισε τον δρόμο του.  Λίγο πιο κάτω, ο δρόμος είχε μαζέψει νερά,  και ο Κώστας χωρίς να προσέξει,  πάτησε στις λάσπες,  λερώνοντας τα παπούτσια του.  Ήταν κρίμα,  κάτασπρα παπούτσια μέσα στην λάσπη.  Ένιωθε τόσο άτυχος εκείνη τη στιγμή. Συνέχισε να περπατάει, και αυτή τη φορά λίγο πιο γρήγορα γιατί η ατμόσφαιρα άρχισε να τον φοβίζει.  Όταν έφτασε έξω από το σπίτι του,  πρόσεξε δίπλα από την πόρτα ακουμπισμένο κάτω ένα δρεπάνι.  Δεν έδωσε σημασία,  πολυκατοικία είναι,  τόσους γείτονές έχει...
Ξαφνικά κάποιος τον τράβηξε από πίσω,  και νιώθοντας να πέφτει ξύπνησε πάνω στο κρεβάτι του.  Ήταν ένα όνειρο. 
Την επόμενη μέρα πήγε στον φίλο του τον Δημήτρη, και όντως γυρνούσε από τον ίδιο δρόμο.  Ο Κώστας θυμόταν το όνειρό του,  και ένιωθε φοβισμένος.
Όταν έφτασε στο πάρκο,  με τρομαγμένο ύφος,  κοίταξε το δασάκι.  Ευτυχώς δεν υπήρχε τίποτα.  Ένιωσε μια τεράστια ανακούφιση.  Λίγο πιο κάτω ένιωσε κάτι στο πόδι του.  Κοίταξε αργά και ψύχραιμα κάτω,  αντικρίζοντας τα παπούτσια του γεμάτα λάσπη.  Ανησύχησε, κι έτσι επιβραδυνε το βήμα του.  Έφτασε στο σπίτι, αλλά ακόμα δεν ένιωθε ασφαλής.  Κάτω δεξιά στην πόρτα υπήρχε ένα δρεπάνι.
Γύρισε γρήγορα πίσω γιατί ήταν σίγουρος ότι κάποιος θα τον τραβούσε. Όπως και στο όνειρο.  Όταν γύρισε είδε τον Δημήτρη. 
- Μην με πλησιάζεις!  Ξέρω τι να μου κάνεις!
- Όχι Κώστα δεν κατάλαβες! 
- Μια χαρα καταλ....
- Κώστα είναι πίσω σου!
- Τι;

Ο Κώστας γύρισε, και όντως κάποιος ήταν πίσω του,  μέσα από την γυάλινη πόρτα!  Κράτησε γρήγορα το χερούλι για να μην βγει.

-Δημήτρη φέρε μου γρήγορα το δρεπάνι!
- Όχι! Τρελάθηκες; 
- Δεν πας καλά κι εσύ! Θες να πεθάνουμε; 

Ο Κώστας νευριασμένος με τον Δημήτρη,  έσκυψε και πήρε το δρεπάνι,  κι όταν αυτός ο κάποιος βγήκε από την πόρτα με φόρα,  Ο Κώστας του κάρφωσε το δρεπάνι στον λαιμό.

- Είσαι τρελός; ρώτησε συγκινημένος ο Δημήτρης
- Εγώ;  Πας καλά;  Μας έσωσα! 

Ο Δημήτρης έτρεξε και βγήκε από την αυλή.  Ο Κώστας τον ακολούθησε τρέχοντας,  χωρίς να καταλαβαίνει την αντίδραση του.
Τον ακολούθησε,  αλλά τον έχασε στο δασάκι του πάρκου.  Ο Κώστας έψαχνε ανάμεσα στα δέντρα,  αλλά δεν βρήκε τίποτα.  Κοίταξε στον δρόμο, εκεί ήταν ο Δημήτρης,  και τον κοιτούσε στα μάτια.  Ο Κώστας αφού τον κοιτούσε για ένα λεπτό,  άρχισε να τρέχει προς αυτόν. Τον κυνήγησε μέχρι το σπίτι του Κώστα.  Ο Δημήτρης μη έχοντας άλλη διέξοδο,  αποφάσισε να μπει μέσα στην πολυκατοικία. Έτρεξε να ανοίξει το χερούλι,  αλλά απότομα τον άρπαξε ο Κώστας από πίσω, και τον ρίξε κάτω. 

- Θέλω εξηγήσεις.  Τι έχεις πάθει;  Γιατί τρέχεις από εμένα;  Εγώ απλά ήθελα να μας σώσω! 
- Κώστα τρελάθηκες!  Άσε κάτω το δρεπάνι!
- τι;  ποιο δρεπάνι; 

Κοίταξε στο δεξί του χέρι,  αντικριζοντας κάτι που του πάγωσε το αίμα. Κρατούσε το δρεπάνι όλη αυτή την ώρα. 

- Τι συμβαίνει;
- Είσαι τρελός! Σκότωσες τον γείτονα σου,  και με κυνηγούσες να με σκοτώσεις! 
- Εγώ;  Εγώ απλά ήθελα...

Ο Κώστας ένιωσε μια ζάλη, προσπαθώντας να θυμηθεί ότι συνέβη πραγματικά. 
Θυμήθηκε.  Αυτός ήταν που κοιτούσε μέσα από το δασάκι.  Αυτός ήταν που τράβηξε τον Δημήτρη από πίσω και τον έριξε κάτω. Αυτός ήταν που σκότωσε τον γείτονά του, που απλά ήθελε να βγει έξω.