Μικρά Βιβλία Τρόμου

Μα δεν σε κοιτούσα εγώ

Η Ιωάννα ξύπνησε το πρωί,  και με απορία πήγε στην μητέρα της..

Ιω: Μαμά,  καλημέρα. Γιατί  το βράδυ ήρθες από πάνω μου και με κοιτούσες; 

Μητέρα: Μα κορίτσι μου,  εγώ δεν σε κοιτούσα το βράδυ..

Η Ιωάννα,  κάπως τρομαγμένη έψαχνε για απαντήσεις.
Πήγε και ρώτησε τον πατέρα της και τα αδέρφια της,  αλλά όλοι το αρνήθηκαν κατηγορηματικά.  Έτσι αποφάσισε να βρει μόνη της τι συνέβη.  Δεν μπορούσε όμως να κάνει κάτι,  εκτός από το να περιμένει για το επόμενο βράδυ. 

Έπεσε για ύπνο, και όταν ξύπνησε γύρω στις 3, για άλλη μια φορά είδε αυτό το άτομο,  στο σκοτάδι να στέκεται από πάνω της,  και να την κοιτάει. Δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα.  Ήταν πολύ φοβισμένη. Αυτή μαύρη φιγούρα ήταν ακίνητη,  τα μάτια της ήταν φωτεινά κι ελαμπαν. Η Μαρία σήκωσε την κουβέρτα αφού η ανθρώπινη φιγούρα επέμενε να στέκεται ακίνητη και να κοιτάει με τα λαμπερά της μάτια την Ιωάννα. Έτσι σήκωσε την κουβέρτα,  αφού είδε ότι δεν αντιδρούσε η φιγούρα.  Άρχισε να σηκώνεται και να την κοιτάει με απορία. Ήταν ακριβώς μπροστά της,  πρόσωπο με πρόσωπο!  Η Ιωάννα αφού δεν είδε καμία αντίδραση, συνέχισε να επεξεργάζεται την φιγούρα.  Γύρισε γύρω από αυτήν,  την έψαξε,  αλλά τίποτα.  Έμοιαζε με κούκλα,  μόνο που τα μάτια που λαμπιριζαν ήταν αληθινά, ενώ μπορούσε να νιώσει την αναπνοή της, αλλά και τα χέρια της να τρέμουν.
Την εβλεπε για πολλή ώρα,  μέχρι που δεν είχε τι να κάνει.  Έτσι αποφάσισε να πάει να ξυπνήσει την μητέρα της για να πάει να δει αυτό το μυστήριο πράγμα.  Πήγε στο δωμάτιο των γονιών της, και ξύπνησε την μαμά της. Πήγε την μητέρα της στο δωμάτιο της,  και έτοιμη να αντικρίσει αυτή τη φιγούρα, αντίκρισε το τίποτα.  Δεν υπήρχε απολύτως τίποτα. Είχε εξαφανιστεί.  Η μητέρα της της είπε ότι ήταν απλά ένα όνειρο, αλλά η Ιωάννα ήξερε ότι δεν ήταν. Κοιμήθηκε και όταν ξανξύπνησε γύρω στις 5 έτοιμη να ξαναδεί την φιγούρα,  δεν είδε τίποτα.

Το επόμενο πρωί κανείς δεν ανέφερε τίποτα. Ήταν όλοι χαρούμενοι, μόνο η Ιωάννα ήταν κάπως μονότονη. Είχε αρχίσει να πιστεύει ότι πραγματικά η φιγούρα δεν υπάρχει,  αλλά είναι όλα στην φαντασία της. Και αν έχεις αρχίσει να τρελαίνεται; Ο μόνος τρόπος για να μάθει αν είναι αληθινή, είναι να την δουν κι άλλοι.
Πήγε στην αδερφή της, την Μαρία, ένα χρόνο μικρότερη της. 

Ιω: Μαρία θα μου κάνεις μια χάρη;  Θέλω κάποια στιγμή την νύχτα, όταν σε πάρω τηλέφωνο να έρθεις στο δωμάτιό μου.

Μα: Μα γιατί;

Ι: Θέλω να σου δείξω κάτι...

Μ: Δεν καταλαβαίνω,  αυτό που λες είναι χαζό.  Σιγά να μην ξυπνήσω την νύχτα για να έρθω να δω κάτι. Ήδη έχω αϋπνίες.

Ι: Τι αϋπνίες έχεις; 

Μ: Ε δεν κοιμάμαι καλά το βράδυ.

Ι: Τι εννοείς;

Μ: Τίποτα μωρέ αστο. Χαζομάρες

Ι: Πες μου

Μ: Ε να έχω ζωηρή φαντασία.

Ι: Τι εννοείς;  Δηλαδή τι βλέπεις;

Μ: Ε δεν θα με πιστέψεις.

Ι: Πες μου

Μ: Ε βλέπω κάποιον στο δωμάτιό μου

Ι: Τι;  Κι εσύ την βλέπεις;

Μ: Κι εσύ;  Δηλαδή δεν είναι η φαντασία μου;

Συγκλονισμένες οι δυο αδερφές προσπαθούσαν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει.
Το βράδυ έφτασε.  Τα δύο αδέρφια κοιμήθηκαν,  και κατά τις 3 η Ιωάννα ξύπνησε. Η φιγούρα ήταν από πάνω της,  όπως ακριβώς την προηγούμενη φορά. Είχε το κινητό δίπλα της.  Το πήρε και με προσοχή να μην φύγει η φιγούρα κάλεσε την Μαρία.
Η Μαρία έφτασε στο δωμάτιο,  και έκπληκτες και οι δυο αδερφές κοιτούσαν αυτό το μυστήριο πλάσμα.  Προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μαζί του,  αλλά τίποτα.  Η Μαρία το άγγιξε,  αλλά τιποτα. 
Αποφάσισαν να φέρουν τους γονείς τους να το δουν.  Αλλά για να μην το σκάσει πάλι,  η Μαρία έμεινε στο δωμάτιο να την κοιτάει και η Ιωάννα πήγε να ειδοποιήσει τους γονείς της.
Μετά απο λίγο,  όταν η Ιωάννα με τους γονείς της πήγαν στο δωμάτιο να δουν τι συμβαίνει, αντίκρισαν την Μαρία ξαπλωμένη στο κρεβάτι να κοιμάται και καμιά φιγούρα.
Η Ιωάννα δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα. 

Έτσι το άφησε να ξεχαστεί,  αφού ποτέ ξανά δεν τους επισκέφθηκε.  Όταν η Μαρία την επόμενη μέρα συνήλθε,  είπε στην Ιωάννα ότι η φιγούρα την υπνοτησε και μετά κρύφτηκε στην ντουλάπα.  Έτσι όταν μπήκαν οι γονείς δεν την είδαν.
Η μόνη απάντηση που υπήρξε,  ήταν μετά από μια βδομάδα,  όταν διάβασαν ότι ένας τρελός το είχε σκάσει από το τρελοκομείο και τρομοκρατούσε το βράδυ τον κόσμο.
Δεν πιάστηκε ποτέ, αλλά δεν ένοιαζε τα κορίτσια αφού ποτέ δεν τις ξανά επισκέφθηκε,  ή μάλλον έτσι νόμιζαν, ίσως έπρεπε να ρίξουν μια καλύτερη ματιά στην ντουλάπα......

ΤΕΛΟΣ

Γιάννης Παναγιωτίδης