Ορφιανοί

Θλίψη

Ονειρευόμουν ότι βρισκόμουν στον Ορφέα, ότι ζούσα την παλιά, ευτυχισμένη ζωή μου και όχι την τωρινή που είναι γεμάτη από απελπισία και πόνο. Hμουν έξω από το σπίτι μου, στον κήπο και ετοιμαζόμουν να πάω στο σχολείο, όταν είδα τον Κάρπιαν να έρχεται προς το μέρος μου. Του χαμογέλασα και όταν έφτασε κοντά μου τον χαιρέτησα ευγενικά.

Εκείνος τότε ξαφνικά άλλαξε. Η χαρούμενη έκφραση που είχε αντικαταστάθηκε με μία απέραντη θλίψη, το βλέμμα του σκοτείνιασε και τα μάτια του βούρκωσαν.

«Κάρπιαν, τι έχεις;» τον ρώτησα ανήσυχη

«Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Απάντησε μου Καρλίνα, σε παρακαλώ. Χρειάζομαι μια απάντηση» είπε εκείνος

«Τι λες; Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς.»

«Γιατί;» φώναξε.

Τότε πετάχτηκα από τον ύπνο μου ιδρωμένη. Ένιωθα όλο το σώμα μου μουδιασμένο.

Κοίταξα γύρω μου. Ήταν νύχτα.

Σηκώθηκα όρθια και άρχισα να περπατώ μέσα στον καταυλισμό. Έβλεπα ότι κάποιοι είχαν ήδη ξυπνήσει. Μου χαμογέλασαν συμπονετικά και εγώ έκανα το ίδιο. Το μόνο που μας είχε μείνει ήταν να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, όπως βέβαια συνηθίζαμε και στον Ορφέα. Απλά τώρα χρειαζόταν να έχουμε περισσότερη αλληλεγγύη.

Εκείνη την στιγμή κάποιος φώναξε το όνομα μου. Αναγνώρισα αμέσως την φωνή. Γύρισα προς το μέρος του και είδα τον Κάρπιαν.

«Καλησπέρα ομορφούλα» μου είπε.

Ήταν απίστευτο πως μπορούσε να κρατάει την αισιοδοξία του τέτοιες στιγμές και να συμπεριφέρεται σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

«Καλησπέρα Κάρπιαν» του είπα

«Πώς είσαι;» είπε πιο σοβαρά

«Αφού είμαι ζωντανή, υποθέτω ότι είμαι καλά»

«Ναι, το έμαθες έτσι; Ότι τους σκότωσαν με το που πήγαν να τους μιλήσουν»

«Ναι, το έμαθα» είπα και βούρκωσα.

«Ο παατέρας μου θέλει να σου μιλήσει»

«Φυσικά. Πότε;»

«Τώρα, αν θέλεις»

«Ναι, βέβαια»

Έτσι πήγα μαζί με τον Κάρπιαν στην σκηνή του πατέρα του.

Επίσης να αναφέρω ότι ο πατέρας του είναι ο ηγέτης μας. Ο βασιλιάς Γκόλντεμπεργκ και είμαστε πολύ τυχεροί όλοι μας που τον έχουμε.