Ορφιανοί

Η συζήτηση με τους γήινους

Είχε νυχτώσει και καθόμουν ξαπλωμένη, έξω από τη σκηνή και χάζευα τον ουρανό που ήταν γεμάτος από άστρα. Είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ. Παρατηρούσα με πολύ μεγάλη προσοχή τα αστέρια που τρεμόσβηναν. Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ άλλωστε τον ουρανό. Με ηρεμούσε και με έκανε να ξεχνιέμαι.

«Καρλίνα» είπε κάποιος. «Θες παρέα;»

Γύρισα και είδα τον Κάρπιαν

»Ναι, έλα» του είπα. Εκείνος κάθισε δίπλα μου.

«Πιστεύεις ότι ο γήινος θα μας βοηθήσει;» με ρώτησε

«Το εύχομαι. Είναι η τελευταία μας ελπίδα.»

«Πόση ώρα είσαι εδώ αλήθεια και κοιτάζεις τον ουρανό;»

«Δε ξέρω. Αρκετή υποθέτω» είπα χαμογελώντας

«Και εμένα μου αρέσει ξέρεις να κοιτάζω τα άστρα. Με κάνουν να σκέφτομαι τη μητέρα μου, τους φίλους μου, όσους χάθηκαν εκείνη την ημέρα»

Είπε και βούρκωσε. Έπειτα είδε το φυλαχτό που φορούσα στο λαιμό. Το φυλαχτό που μου είχε δώσει ο Τρεζίνος το οποίο δεν είχα βγάλει από πάνω μου.

»Αυτό το φυλαχτό ήταν του.....»

«Ναι» είπα πριν ολοκληρώσει την ερώτηση του και δάκρυα έτρεξαν στα μάτια μου. Δεν είχα πει σε κανέναν ότι πέθανε διότι με προστάτευσε. Δε τολμούσα να αναφέρω κάτι, αλλά πλέον δεν άντεχα. Έπρεπε να το εκμυστηρευτώ σε κάποιον.

«Πρέπει να σου πω κάτι Κάρπιαν» είπα

«Πες μου. Τι είναι;»

«Έχει να κάνει με τον Τρεζίνο.»

«Ακούω».

Άρχισα πάλι να κλαίω με αναφιλητά, χωρίς να μπορώ να αρθρώσω λέξη. Ο Κάρπιαν ήρθε και με αγκάλιασε.

«Και σε εμένα λείπει. Ήταν φίλος μου» μου είπε

«Μου έσωσε τη ζωή» είπα

«Πώς;»

«Καθώς ερχόμασταν προς το διαστημόπλοιο ένας ογκόλιθος έπεφτε πάνω μας. Εγώ είχα κουραστεί από το τόσο τρέξιμο και δε μπορούσα να συνεχίσω, όμως ο Τρεζίνος δεν με εγκατέλειψε. Με πήρε στους ώμους και άρχισε να τρέχει, αλλά ο ογκόλιθος μας πρόλαβε. Τον χτύπησε στην πλάτη, αφήνοντας του κάποια βλάβη στη σπονδυλική. Δεν μπορούσε να κουνηθεί....Του είπα ότι θα έμενα μέχρι το τέλος μαζί του, αλλά με παρότρυνε να φύγω και μου έδωσε το φυλαχτό του για ασφάλεια»

Ο Κάρπιαν είχε κοκαλώσει με όσα του είπα. «Έτσι ήταν ο Τρεζίνος. Πάντα πρόθυμος να θυσιαστεί για τους άλλους» μου είπε