Ορφιανοί

Μάταιες ελπίδες

Όταν συνήλθα βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο του σκάφους. Απέναντι μου ήταν ο Κάρπιαν και η σύμβουλος Ράνα.

«Νιώθεις καλύτερα;» με ρώτησε η γυναίκα

«Ναι, υποθέτω» απάντησα και σηκώθηκα από το κρεβάτι, όπου ήμουν ξαπλωμένη.

»Πώς είναι δυνατόν να έκαναν οι επιστήμονες λάθος στους υπολογισμούς; Πώς δεν είδαν ότι θα ερχόταν νωρίτερα;» ρώτησα

«Είναι δύσκολο να εκτιμήσεις την πορεία των κομητών. Δεν ευθύνονται εκείνοι και καλό θα ήταν να μην τους κατηγορούμε. Αρκετές τύψεις έχουν από μόνοι τους.» μου είπε ο Κάρπιαν

«Δεν τους κατηγορώ. Απλά λυπάμαι»

«Δεν είσαι η μόνη. Και αν σε παρηγορεί αυτό οι περισσότεροι έχουμε χάσει κάποιον αγαπημένο μας.» είπε η Ράνα.Είδα τον Κάρπιαν να βουρκώνει «Δυστυχώς» συμπλήρωσε

«Κάρπιαν, γιατί είσαι έτσι; Ποιον έχασες;» ρώτησα αγχωμένη

«Η ερώτηση είναι ποιους. Έχασα γνωστούς και φίλους, αλλά και κάποια η οποία ήταν το στήριγμα μου».

Με το που το άκουσα αυτό σάστισα. «Μη μου πεις ότι η μητέρα σου....» Δεν μπόρεσα να τελειώσω την φράση.

»Ναι» απάντησε εκείνος

«Η βασίλισσα Γκαρλάιντερ είναι νεκρή. Δεν πρόλαβε να φτάσει έγκαιρα στο διαστημόπλοιο» συμπλήρωσε η σύμβουλος

«Κάρπιαν δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι» Δεν το έλεγα για τους τύπους. Λυπόμουν στην πραγματικότητα. Η Γκαρλάιντερ ήταν άξια βασίλισσα.

«Και εγώ λυπάμαι για την οικογένεια σου»

«Πόσες απώλειες είχαμε;» ρώτησα και προσευχόμουν να μην είχαν σκοτωθεί πολλοί.

«2.000 άτομα περίπου, όλων των ηλικιών» είπε η Ράνα.

Απογοητεύτηκα. Η Ράνα συνέχισε

«Κάποιοι ήταν γιατροί, άλλοι δάσκαλοι, άλλοι ηλικιωμένοι και υπήρχαν και παιδιά ανάμεσα τους» είπε με λύπη

«Όπως η Λούνα και ο Τρεζίνος» είπα

«Ναι» είπε εκείνη ξέπνοα.

«Από τους συμβούλους, μόνο ο πατέρας μου σκοτώθηκε;» την ρώτησα

«Ναι, η Κόρα ο Ρακρόλος(άντρας της Βρύσας) και ο Κρούστος (αδερφός της) είναι καλά.» απάντησε.

Η μητέρα του Τρεζίνου η Κόρα ήταν ζωντανή. Ένιωσα πολύ περίεργα. Θα ήταν χάλια μετά το χαμό του γιου της. Και πού να ήξερε ότι θυσιάστηκε για να με σώσει. Δεν θα της έλεγα τίποτα.