ดุจเมฆา

ดุจเมฆา 2

..

..

โถงทางเดินลาดยาวตลอดตัวตึกสองชั้นที่เป็นตึกหนึ่งของโรงเรียนสอนดนตรีอันมีหม่อมเจ้าซึ่งเป็นพระญาติทางฝั่งเสด็จฯมาศเป็นองค์อุปถัมป์ ที่โรงเรียนแห่งนี้มีทั้งการสอนดนตรีไทย ดนตรีพื้นบ้านและดนตรีสากลของฝั่งตะวันตก โรงเรียนแห่งนี้มิได้ใหญ่มากขนาดทัดเทียมโรงเรียนดนตรีของกรมศิลป์ที่มีทั้งการสอนละครรำและนาฎศิลป์ แต่ที่นี่เปรียบเสมือนที่ฝึกปรือขัดเกลาฝีมือของนักดนตรีสมัครเล่นเสียมากกว่า นักเรียนโดยส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นลูกท่านหลานเธอหรือลูกหลานผู้มีตระกูลที่ร่ำรวยพร้อมบริบูรณ์ที่อยากหัดให้มีพื้นฐานติดตัวและผู้เรียนอีกส่วนหนึ่งก็เป็นประชาชนทั่วไปที่สนใจใฝ่รู้ในการดนตรี

ตลอดทางเดินสองข้างทางฝั่งซ้ายจะแบ่งซอยเป็นห้องเล็ก ๆ และมีเปียโน 1 หลังตั้งอยู่ภายใน ส่วนนี้จะเป็นห้องฝึกซ้อมส่วนตัวของผู้เรียน บางห้องมีคนจับจ้องบรรเลงเพลงให้ได้ได้ยินเสียงเพลงที่เล็ดลอดออกมา 

เสียงตึกตักของฝีเท้าคนที่กำลังวิ่งทำให้องค์เล็กจ้อยต้องหยุดและหันกลับไปมองเพื่อเตรียมจะเอ็ดใครก็ตามที่บังอาจวิ่งตรงทางเดินทั้งที่ในโรงเรียนมีกฎบอกไว้อย่างชัดแจ้งว่าห้ามวิ่งบนโถงทางเดิน

 

หันกลับไปมองเห็นว่าเป็นผู้ใดแล้วใจที่อยากเอ็ดก็อ่อนยวบลง พักตร์จิ้มลิ้มลอบแย้มสรวลก่อนจะปั้นพักตร์ขึงขังเมื่อฝีเท้านั่นหยุดลงและเดินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าสำนึกผิด

"ท่านพี่เพคะ.." เสียงใสที่รับสั่งด้วยติดความสำนึกผิดอยู่ในทีเมื่อเห็นพักตร์ของท่านพี่ของเธอเกิดขึงขัง กรเล็กป้อมกอดสมุดตัวโน๊ตแน่นแนบอกพร้อมหลุบเนตรลงต่ำไม่กล้าสู้เนตรของคนพี่