Bunları yazarken bile boğazımda düğümleniyor kelimeler. Seni nasıl sevdiğimi biliyordun, bildiğin halde hakketmediğim bir şekilde bırakıp gittin... Bazen alışılmamış bir durumda hissediyorum kendimi ve buda beni daha çok yabancılaştırıyor...
İnsan hiç sevdiği kişinin emanetine sahip çıkmaz mı?
Sen sahip çıkmadın; sana emanet ettiğim sevgime, aşkıma kısaca kalbime sahip çıkmadın...
Güzel Gözlüm. Hatırlıyor musun sana hep güzel gözlüm derdim. Halen o gözlerin gözlerimin önünde...
Güzel gözlüm, buralardan çok uzaklara gidiyorum senin izlerini taşımayan bir yere... Kalbim burada nefes almakta güçlük çekiyor, boğuluyor. Ne zaman sokağa çıksam sanki arkamdan bana sarılacakmışsın gibi hissediyorum ve hissime kapılıp arkamı döndüğümde ise "bırakıp gitti seni boşuna bekleme" diyorum kendime.
Şuan yürüdüğüm cadde de seninle olan anılarım geliyor aklıma sonra ise "Neden?" diye soruyorum hep kendime.
Evet güzel gözlüm neden?
İnsanlar, bazen geçmişlerini sorgularlar hep başkalarının hatalarını dile getirirler sanki kendileri hiç hata yapmamış gibi...
Evet, bende hatalıyım belki daha çok sevebilirdim daha çok güvenimi kazandırmalıydım olmadı işte. Herşey çok değişti.
Hayat...
İnsanlar...
Ve en çokta ben...
Eğer seni bana sorarlarsa benim en güzel yenilgimdi diyeceğim...
