Uit het leven gegrepen

The drugs don't work

Het geklop van de houten mini deegrol in het glas om het ijs te verpulveren verging in het niets met het gekweel dat er nu uit de boxen galmde.  Waarschijnlijk weer een of andere wannabe die van een reality soap zijn 'five minutes of fame' wilde verzilveren door een boek te schrijven of een plaatje op te nemen of van geslacht te veranderen en "de boekskes" alles laten te becommentarieren zodat men een onderwerp heeft om over te converseren bij de bakker, de beenhouwer en de kapper.

Ikzelf ga al in geen eeuwen meer naar de bakker of de beenhouwer.  Ik koop alles in het groot warenhuis om de hoek.   De eerste reden is omdat ik niet langer op het platteland woon waar het grootwarenhuis in de stad is en de stad is te ver.  De wagen, de naft... dat kost allemaal geld en ze hebben het in de lokale beenhouwer of bakker.

In het dorp waar ik grootgeworden ben leven er nog altijd mensen die nooit verder geweest zijn dan de nabijgelegen stad.  Voor wie de stad het thuis is van verderf en restaurants.  Restaurants zijn voor luie wijven die niet willen koken voor hun man en geen kinderen op de wereld willen zetten, althans zo vertelt mijnheer pastoor.
Die mensen zijn een unicum geworden en zijn vaak overtuigd van wat kranten schrijven.  Dus als voor hun een provinciestad al het oord der verderf is, kan je wel wat inbeelden met wat ze denken over de hoofdstad. 
Een lid van het zangkoor dat de wekelijkse mis opluisterde met valse noten heeft ooit een hele rel in het dorpscafe veroorzaakt en ei zo na een nieuwe politieke partij gestart omdat Mohamed de meest gekozen voornaam was geworden in onze hoofdstad.  En als je Mohamed heet, draag je een hoofddoek, en als je een hoofd doek draagt, blaas je graag mensen op want je krijgt 77 maagden in de hemel.

Een incestueus nest waar racisme met de paplepel wordt ingegoten en een beeld gecreerd wordt over de supprematie van een dorp over het ander.  Ja je leest het goed.  Dorp A is beter dan dorp B omdat dorp B onder de berg ligt of eender ander onnozel argument dat totaal niets met de zaak te maken heeft.  Ik heb mijn vader vroeger trouwens vaak gevraagd hoe hij het uithield om naar hun onnozele praat te luisteren. 
Als kleine jongen heb ik de volgende uitspraak honderden malen gehoord: "Jij hebt meer letters gegeten dan ik, maar mijn klein verstand zegt me dat... " gevold door het compleet tegenovergestelde van wat mijn vader hen aanraadde.  Je zou denken dat je als dokter toch ergens competenter bent dan de doorsnee boer, maar neen... niet in mijn geboortedorp.

En ander favoriet slachtoffer was de heer Michel Van Den Bossche van Gaia.  Gaia dat was een groepering die zich voordeed als verdediger van de dierenrechten.  Losstaand van het feit of dieren rechten hebben, is het idee in vele verkeerde keelgaten geschoten.  Van Den Bossche pleegde immers broodroof op de boeren.  Een andere uitspraak waarmee men Michel vereerde was dus: "die mogen ze aan het kanon steken"

De dorpsmentaliteit van de jaren '90 waar internet pas zijn weg vond midden de jaren 2000, waar de GSM mast pas werd geinstalleerd eind jaren '90, waar BASE geen ontvangst had tot anno 2010 werd gekenmerkt door xenofobisme, racisme en radicale nonsens.  Neerkijkend op de stedelingen omdat die stadsmussen op hen neerkeken.  Elke euro in twee bijtend en jaloers reageren op zij, die zich succesvol onttrokken aan de nefaste invloed dat zo'n verzuurd dorp te bieden heeft.

Tot éénieders grote verbazing heeft het dorp nooit geen coming out gekend.  Iedereen vermoedde dat de slagerszonen liever pieten zagen dan borsten maar het publiek geheim werd nooit bevestigd.

In mijn dorp kende men geen Mojito en de gin die geserveerd werd was Gordon's, maar als je dat bestelde werd je gecatalogeerd als dronkaard.  Want een normale mens die drinkt bier op café.  Het ergste is dat ik met ouder te worden in de hoofdstad dit brandmerk met meedroeg.  Ik dronk zelden iets anders op café dan bier.  En enkel pilsbier.
Het gekweel nam af tegen twee uur 's ochtends en Bram draaide de volume knop zachter van de installatie en begon kalm maar zeker met het opruimen van zijn toog.  Dat was zijn eerste teken dat hij binnen een uur 'laatste bestelling' zou roepen en nadien de deur op slot zou doen en verder zou feesten met de habituees.

Zatte Bert was nu echt straalbezopen en met ontbloot bovenlijf, waar men de eerste tekenen van hangborsten kon ontwaren, en danste de ziel uit zijn lijf op de tafel.  Je kon zien dat hij zatter was dan een Zwitser aangezien hij heel alleen het beste van zichzelf aan het geven was.  Zijn eeuwige poging om de blonde schone alsnog te versieren.  In zijn lazarus toestand had hij niet eens in de gaten dat het grietje al een uur geleden vertrokken was met een van de andere neanderthalers. 
Ikzelf en zatte Bert werden door Bram gerekend tot de habituees en toen Bram inderdaad met een klok van een stem doorheen de bar brulde dat hij de laatste bestelling aannam, draaide hij de lichtknop volledig open.

Stilletjesaan stroomde de mensen die nog aan het dansen waren in trosjes naar buiten en uiteindelijk waren we met vijven rond de toog.  Bram wandelde van de deur, die hij zonet op slot had gedaan terug naar de bar en zette zich tussen mezelf en een van de meiden die hoopte dat Bram met haar naar boven zou gaan eens hij de habituees buiten zou zwieren.  Ik monkelde en nam een flinke slok van de pint die voor me stond.  Bram kennende zou hij op vrijdag avond geen genoegen nemen met wat er vandaag bleef hangen in de bar en dat betekende dat we vanaf zes uur 's ochtends de nachtclubs zouden afschuimen tot hij een nieuw slachtoffer had voor zijn seksuele lusten.  Deze oefening zou dan duren tot tien uur 's morgens en als Bram tegen dan niemand had gevonden, eindigden we alle drie in de bakkerij tegenover de bar en zouden dan ontbijten bij hem op zijn appartement.

"Ken jij Annabelle al?" vroeg hij me terwijl van voor de toog zichzelf, zatte Bert die aan het ratelen was tegen een mager schriel ventje dat blijkbaar doorging voor de "+1" van Annabelle aangezien hij zijn ogen niet van haar kon afhouden.

Ik schudde mijn hoofd en stak mijn hand uit en stelde mezelf voor.

"Jij klinkt nog vrij nuchter voor iemand die aan het pintelieren is sinds..."

Ik reageerde niet op haar vraag maar knikte met mijn hoofd richting zatte Bert, die ondertussen zijn iphone had uitgehaald voor een selfie met de nobele onbekende en zoals altijd zijn telefoon verschillende keren liet vallen.

"Jouw vriend?"

Annabelle reageerde niet en dronk van haar bier en terwijl we even stil bleven zitten, onderbrak de schriele versie van Simon Baker de serene stilte.

"Bram, stoort het als we ons wat opfrissen?"

Bram was een sigaret aan het roken terwijl hij via zijn telefoon facebook afloerde en knikte ongeinteresseerd.

Na al mijn jaren in de hoofdstad en al de onnozoliteiten die ik meegemaakt had en zelf gedaan had, sloeg dit met de opperste verbazing.  Magere Hein haalde een stukje zilverpapier uit zijn achter zak en plooide dit open.  Hij keeperde de inhoud op het stukje toog dat hij met zijn linkermouw opgeboend had en ik zag het witte poeder glinsteren.

Hij keek me argwanend aan, wat betekende dat hij dacht dat ik een flik was of een flikker.
"Heb je een kaartje dat ik kan gebruiken?"

Zatte Bert, altijd paraat voor drugs, stak hem zijn identiteitskaart toe en verzekerde hem dat ze vervallen was en hij die altijd gebruikte.  Hij dat immers geleerd van zijn beste vriend.

Mr Kippenborst nam de identiteitskaart aan en met de langwerpige kant van de kaart begon hij zo snel als een konijn op het witte poeder te slaan.  Het geluid kwam zo onnatuurlijk dat zelfs Bram zijn ogen opsloeg.

"Wat ben jij aan het doen?"

In een mum van tijd had Bram de schriele knaap vast gepakt, tot aan de deur gewandeld, de deur opengedaan, hem letterlijk de straat opgegooid, de deur gesloten en weer op zijn kruk gaan zitten terwijl hij onverstoord weer op zijn smartphone ging spelen.

Zatte Bert reageerde als eerste door zijn pink nat te maken en te doppen in het witte poeder dat nu als zout verspreid lag over de ganse toog.  Hij wreef zijn pink over zijn tandvlees en likte met zijn tong over zijn pink.

Annabelle stond recht, zei geen woord en nam een biljet uit de "tips" pot die naast de kassa stond, ze rolde het biljet op en nam de identiteitskaart en schraapte de verspreidde massa weer bij elkaar tot een hoopje.  Vervolgens gleed ze een stukje van de hoop weg en gleed verschillende keren naast dat hoopje zodat het een uitgestrekte lijn werd.  Ze zette het biljet aan haar neusgat en bracht haar gezicht dichter bij de toog.  Het luide gesnuif deed me werkelijk kippenvel krijgen.