Uit het leven gegrepen

Aan de toog

Het derde pintje ging er weer maar eens veel te vlot naar binnen.  Bram had het dadelijk gemerkt en ik zag de vragende blik in zijn ogen.  Ik bevestigde door een hoofdknik en binnen luttele seconden stonden er weer twee perfect getapte pintjes te pronken voor mezelf en voor Bert, die bleef verwoed schrijven op de bierviltjes.

Negen keer op tien stond er niks ander dan klinkklare onzin op gekrabbeld maar dat scheen de jonge deerne niet te deren.  Ze keek naar hem alsof hij haar zonet de relativiteitstheorie van Einstein had uitgelegd. 
Ik moest er eigenlijk om lachen.  De ogen waar de geilheid van af druipte was eigenlijk eerder lachwekkend.  Ik stelde mezelf voor mocht Bert zijn verovering mee krijgen in zijn luizenbaal, wat hij een bed noemde, wat de blik in haar ogen zou zijn eens de roes over zou zijn.  Zo rond kwart voor tien op een zaterdagochten.   De verschrikte blik in de bruine kijkers van Bambi die regelrecht in de naderende koplampen staren.  Of toch zoiets...

Het blijft een fenomeen van onze generatie dat we veeleer de beroemde namen van de Disney films gebruiken om een diersoort aan te duiden.  Apu voor een aap, Bambi voor een hert, Nemo voor een clownvis, Stamper voor een konijn, Mickey voor een muis (hoewel Pluto het nooit heeft gehaald, Pluto is nu zelfs geen planeet meer.  Driedubbel boe voor Pluto)

"Ze staat zo geil als boter..."
Berts' klassieker werd over de toog gebrald in de richting naar Bram, die minzaam knikte, wat me meteen opnieuw een deugdzame glimlach op de lippen bracht.  Soms hoopte ik er stiekem op dat de muziek zou uitvallen op het moment dat hij zoiets zo hard schreeuwde om boven de muziek uit te kunnen.  Zoiets gebeurt echter enkel in niet echt goede films.

Ik stak mijn duim omhoog en knipoogde naar hem waarop hij vet terug knipoogde. 
Als Bert knipoogde leek het alsof hij een beroerte kreeg.  Hetzelfde effect gebeurde wanneer hij diep nadacht.  Sommige mensen zouden verboden moeten worden te knipogen of te denken.... en zeker de combinatie van de twee.

Ik vroeg me zelfs niet af of hoe zijn vlam van de avond heette, wat haar lievelingskleur was, of ze het leuk vond om naar porno te kijken noch wat ze de rest van het weekend zou doen.  Het kon me allemaal geen moer schelen.  Op avonden als deze waren er dertien in een dozijn. 

Allemaal waren ze zo.  Verzucht op een carrière, zich kapot werkend gedurende de week in de hoofdstad, ettelijke kilometers van het boerengehucht waar ze opgegroeid waren en vanaf donderdagavond op zoek naar seksueel vertier.  Seks verkoopt overal en altijd en blijft de beste ontlading tegen eender welke vorm van frustratie.  Misschien overdrijf ik een beetje want lang niet alle mensen waren zo, toch bleef ik het een toeval vinden dat ik ze om de haverklap tegen het lijf liep.  Bert had hierover een theorie, iets in verband met het grondwater en de magnetische velden... klinkklare onzin, die hij zonder enige twijfel op menig bierviltjes had neergeklad.

In het dagelijks leven was Bert een commercieel bediende.  Hij voelde zich God in Frankrijk omdat hij met een dure wagen rondreed en graag dure merkkledij aandeed en zich parfumeerde met het nieuwste Johnny Depp parfum.  Hij was dag in, dag uit onderweg om mensen een nieuw pensioenspaarplan aan te smeren en daarop verdiende hij commissie.  Hoe meer geld ze in dat plan stoken, hoe hoger de steekpenning die hij kreeg.  Altijd in een enveloppe, waarmee hij vrijdag en zaterdag de sjarel uithing in bars & discotheken. 

Het voordeel van Bert als kameraad hebben is dat hij wel elke buitenwipper kende van zowat elke keet in Brussel.  Zelden of nooit werd hij tegengehouden, zelfs al stond hij poepeloerezat te waggelen op zijn benen.

Bram had me het al ettelijke keren gevraagd waarom ik bevriend bleef met Bert. Ik ontweek de vraag altijd omdat ik nooit een sluitend antwoord kon vinden op die vraag. Hij was niet erg grappig, kon ontzettend verwaand zijn, kinderachtig, .... un sales quoi.

In Brussel doen zelfs de Nederlandstaligen het. Te pas en te onpas quoi achter elke zin zetten. Iets wat me danig op de zenuwen kon werken. We zeggen toch ook niet "wadde" of "wat" achter elke zin. Het andere overgehevelde gevleugelde woordje was "putain" oftewel "hoer" in de taal van Conscience. Eerlijk gezegd, ik vind putain niet iets klassevoller dan "dame van lichte zeden"

Ook omdat men er de Vlaams nationalisten danig mee de kast op kan jagen. Dat behoorde dan weer tot de competenties van Bram. Als barman had hij elk argument om iets in de verf te zetten ofwel om het te ontkrachten en niets deed hij liever dan voor een groene een plastieken fles in de gewone vuilbak gooien of voor een nationalist koeterwaals door zijn Vlaams te mengelen.

Ondertussen werd het bijna twee uur na middernacht.