DIAGP Book 3: WDYWMTD

Chapter 2

Nadine's POV

Humigpit ang pagkahawak ko sa lamesa nang napagtanto kong alas tres na ng hapon. Kanina pa ako nakahanda para pumunta sa dating tagpuan namin.

Ano ba ang dapat kong malaman? Anong alam nila Emmanuel na hindi ko alam? May alam ba sila tungkol kay James? Pero bakit?

Agad akong lumabas ng kwarto at naabutan ko si James sa sala na nagbabasa ng dyaryo.

"Hon, alis muna ako ah. May bibilhin lang."

Napunta saakin ang tingin ni James na tilang sinusuri ang aking mata. Pinilit kong hindi ipahalata ang pagkabahala at sa tingin ko nama'y nagtagumpay ako.

"Alright but why don't you command the helpers instead?" aniya

Napalunok ako pero hindi pa rin ako sumuko, kailangan kong makapunta sa tagpuan namin.

"Uh, mas gusto ko kasi ako ang bibili. May gusto rin kasi akong bilhin na damit kaya siguro, bibili din ako."

"Hon, you can buy all the clothes you want but let the helpers do their job. They're the one who's responsible for buying groceries." sabi niya at saka may tinawag na katulong, "Aling Maria, pwede bang ikaw ang bumili ng mga groceries which is Nadine supposed to buy. Thank you." atsaka bumalik sa pagbabasa ng dyaryo si James

Kinuha ko naman iyon na opportunidad para lihim na tumakbo palabas ng bahay. Alam kong hindi ako papayagan ng gwapo kong asawa kaya ay tumakas nalang ako. Napaka-protective din kasi ng lalaking iyon. Ayaw ata akong mahirapan.

Agad akong nag para ng taxi at isinabi kung saan ako bababa. Mabilis lamang niya akong inihatid doon at nagbayad na ako agad.

Napatingin ako sa abandonadong mansyon. This brings back some old memories. Mga memoryang dapat ay ibinaon ko na sa limot pero dahil sa mensaheng sinabi saakin ni Emmanuel ay parang may nag tulak sa akin na bumalik sa dating ako. Ang dating totoong ako.

Humakbang ako papalapit sa lumang pinto ng mansyong ito. Kahit abandonado ay kita mo pa rin ang gandang taglay ng mansyon na ito. Not minding all these dust and wastes.

Binuksan ko ang pinto at bumungad sa akin ang mga nagtatawanang Emmanuel, Joseph, Ian at William. Napatigil sila nang nakita ako. Lihim akong napangisi.

"Si Mrs. Reid oh, nandito na." saka sila tumili na animo'y pinansin ng crush.

Tss.

"Let's not waste time, Emmanuel. Sabihin mo na agad kung ano ang gusto mong sabihin." saka ako napairap sa kanilang ka kulitan.

Nakita kong lumunok muna si Emmanuel bago tumingin saakin ng seryoso, "Baka gusto mong umupo muna, diba?"

Wala akong ibang ginawa kundi umirap muli at umupo sa sa upuan na kanilang inalay sa akin.

Tumikhim muna si Emmanuel bago nag salita, "Siguro mas maganda kung pag-usapan muna natin kung anong nangyari sa iyo sa loob ng tatlong taong pag-alis sa grupong ito. Ano ba ang nangyari?" tanong niya

Humalukipkip ako at ipinatong ang isang paa sa isa ko pang paa. Guess, I don't have any choice but to answer his goddamn question,"My mom wanted me to marry someone whom I barely know, that's why I decided to quit on this shit."

Nakita ko ang mapaklang ngiti ni Emmanuel, "And yet, you chose that guy na hindi mo kilala instead of—" pinutol ko na ang kaniyang sasabihin.

"Quit the shit, Salvacion. Hindi na yon kasali sa usapan natin. Just get to the point dude." I said irratedly

Bumuntong-hininga naman siya.

"Okay sige. Pero I wanna know, do you want to come back?" nakangising tanong niya

"Yes."

"Okay, ngayon na natin idi-discuss ang next lead natin." nakangising sabi niya

"Bilis—" naputol ang sasabihin ko ng may nagsalita.

"Good to know that you're back, Montecort." I stiffened when I heard those voice, hinay-hinay akong lumingon.

I gasped for air nang nakita ko si Dylan, his hands are on the both sides of his pockets and I have to admit that he still had this cold and serious aura. I must say, Dylan really looks like James. Kaya nga nung una kong nakita si James sa party, nung time na in-announce ni Mama na magkaka-asawa na ako ay I can't help but to stare at James. And to be honest, pinagdudahan ko na yan si James kung siya ba si Dylan. I mean, they both really looked a like at parehas silang may cold and serious aura. Although James, he's a bit funnier that Dylan because Dylan doesn't know how to smile at all. He doesn't have sense of humor but he still can make most of all the girls drool without even trying.

I smirked, "Nagpahinga lang naman ako ng kaonting taon. And now, I'm back on business." I tried myself to make my voice calm

Humalakhak siya pero kita pa rin sa kaniyang mata ang pagkaseryoso, "I hope this is your final decision, Montecort. Siguraduhin mo muna ang magiging desisyon mo bago ka bumalik sa kampo na ito. I'll wait for it the next day." ang huling katagang narinig ko bago siya umalis at naglakad palayo

Fun fact, Dylan was my boyfriend. Unfortunately, I broke up with him because of lack communication. I was in my first year of college that time at second year naman siya. My mom wanted me to continue my studies abroad at boyfriend ko na si Dylan that time kaya naman ay wala akong nagawa kundi ang sumunod sa kanya. The following weeks ay may communication pa naman kami. We still talked on skype, WhatsApp and facebook pero di ko inaasahang kinonfiscate ni mama ang cellphone at laptop ko. I ran out of communication to him. Though we didn't really broke up pero as I moved on with my life, I considered myself single na. We stayed aborad for 4 years at bumalik na dito sa Pinas. Nag-aral ako ulit dito pero one year lang ang pag-aaral na yon dahil ikinasal agad ako kay James.

But if you'd ask me kung sino ang mas pipiliin ko? I rather have James than Dylan. Naka-move on na ako kay Dylan at feel ko naman na siya rin. I guess, my love for James explains it all.

"Uy natahimik ka ah? Kinilig ka na naman ba?" napabalik-ulirat ako nang nagsalita si Joseph. Sinamaan ko siya ng tingin.

"No, actually, I was kinda waiting for Emmanuel to talk to me about the real reason why he wanted me to come back here." humalukipkip ako, "Care to talk, hmm?"

Walang nagsalita sa kanya so I guess, they still doesn't want me to know anything about Emmanuel's message. Though it still bothers me pero kayang-kaya kong malaman yon ng mag-isa. I don't need their help, actually. I am the one invented them, ako dapat ang tatayo sa sarili kong paa. Kung nakaya ko silang gawin sa kung anong meron na sila ngayon, then I can do it on myself. 100 times much more powerful than they are.

Since walang nagsalita ni isa sa kanila, tumayo na agad ako at pinagpagan ang damit with style. I wouldn't want to waste my time doing nonsense here.

"Kung wala kayong ibang masabi, then maybe I should leave. I don't want to waste my time talking to nonsense people who has the guts to call and message me something really offending pero in reality, they're just bunch of pa-cool dudes who doesn't have anything to do that's why they're tripping people in the middle of their make out sessions with her husband." I smirked confidently leaving their jaw dropping.

Make out session ha? Nah, I'm just kidding about that phrase though. I just wann let them know that they are wasting my time kaya I said it.

I walked confidently papunta sa pinto, hahawakan ko na sana ang doorknob ng magsalita si Emmanuel.

"Then go, Sasha. You wouldn't want your husband to dissapoint you, right? Take care of yourself, Mrs. Rufacto."

I don't know if tama ba ang pagkarinig ko sa Mrs. Rufacto or am I just mishearing it?

Rufacto? Wasn't that supposed to be Reid?