Toen zij een zeemeermin werd.....

Hoofdstuk 4

Ze werd wakker en zag op de klok boven haar deur dat het al vijf uur was. Ze stond op en rekte zich eens goed en pakte het boek waar ze net in begonnen was ,De Verwanten, uit de kast.

Toen liep ze naar beneden en ging op de bank zitten lezen, ze was bij het gedeelte dat de hoofdpersoon ,Luka, bekendmaakte dat ze met William ,een jongen die ook een belangrijke rol speelt, meeging naar België.

Melody was een half uur aan het lezen toen ze haar moeder vanuit de eetkamer hoorde roepen "Melody!? Aan tafel, we gaan eten."

Ze stond op, legde haar boek op de bankleuning en liep naar de eetkamer waar haar ouders al aan de tafel zaten.

"Als wij morgen weggaan willen we wel dat je je aan een paar regels houdt" zei haar vader.

"Je mag naar het strand hier vlakbij, maar je moet voor zeven uur s'avonds thuis zijn;

We hebben ook liever niet dat je vriendinnen uitnodigt om te komen logeren".

Begrijp je?

"Ja" antwoordde Melody.

Ze aten zonder veel te praten en toen iedereen klaar was met eten besloot Melody het te vragen.

'Mam, pap' zei ze en toen haar ouders naar haar keken ging ze verder.

'Hoe zit het eigenlijk met de rest van mijn familie? Want afgezien van oma en opa heb ik nooit een ander familielid gekend.' Melody voelde dat ze beet had, want haar ouders keken haar even ongemakkelijk, keken toen elkaar aan en knikte heel even tegen elkaar.

'Wat?' vroeg Melody meteen. Door die blik die tussen haar ouders heen en weer ging werd ze zo nieuwschierig als het maar kon.

'Eh, Melody we moeten je iets zeggen wat we al veel te lang voor ons hebben gehouden' zei haar moeder. 'Ja' zei haar vader 'wij zijn namelijk helemaal niet je echte ouders'.

Het was alsof Melody bevroor, ze bleef doodstil zitten met haar ogen groot van de schrik.

Na een tijdje wist ze eindelijk wat uit te brengen, 'w-wat?!' vroeg ze zwakjes.

'Vertel jij het maar' zei Melody's moeder tegen Melody's vader, met een enigszins trillende stem.

'Goed het begon allemaal toen wij op een dag besloten om lekker in de duinen vlakbij zee te gaan wandelen. We waren net op een punt op de wandeltocht waar we ongeveer 100 meter van de zee een geweldig uitzicht hadden, we besloten even uit te rusten en gingen op een bankje zitten.

Toen we daar een kwartiertje hadden gezeten stonden we op het punt om weer verder te gaan, maar op dat moment hoorden we het gehuil van een kind. We gingen op het gehuil af en zagen dat het van achter een paar rotsen ,op ongeveer 20 meter van zee, kwam. En toen we erachter keken zagen we een baby liggen ,gewikkeld in een doek waarop een vis met een gouden kroon stond en onder die vis stond de naam; Melody. We keken om ons heen, maar we zagen niemand. Wij namen jou mee naar huis en toen niemand je opeiste, adopteerden wij jou.'

Melody's vader deed er even het zwijgen toe en toen vroeg Melody 'pap, hebben jullie de doek waarin ik gewikkeld was nog steeds?' 'Ja' antwoordde haar vader. 'Zal ik het halen?' 'Ja graag' antwoordde Melody. Haar vader liep de kamer uit en Melody en haar moeder bleven alleen achter.

'H-Het spijt me echt dat we je dit niet eerder hebben verteld' zei haar moeder toen 'maar we waren bang dat je boos zou worden en niets meer met ons te maken wilde hebben.'

'Nee, mam' zei Melody ,die nog steeds een beetje van slag was, 'ik ben jullie alleen maar heel dankbaar. Jullie hebben mij meegenomen en verzorgd, dus waarom zou ik boos kunnen zijn?'

Melody gaf haar moeder over de tafel een dikke knuffel.

Op dat moment kwam Melody's vader net de eetkamer weer binnen, met een netjes opgevouwd wit laken in z'n handen.

'Hier, kijk er maar eens naar' zei hij toen hij weer aan tafel was gaan zitten.

Melody vouwde het laken open en zag een prachtig zilveren vis met een glinsterende goude kroon, daar onder zag ze een soort gouden spandoek waar met glinsterende, gekrulde letters; Melody.

'Wat mooi' zei ze zachtjes, 'mag ik dit houden?' vroeg ze toen. 'Ja, natuurlijk het is tenslotte jouw laken' antwoordde haar moeder. 'Bedankt' zei Melody 'en ik ben niet boos op jullie hoor, dus jullie kunnen morgen met een gerust hart vertrekken'. 'Ja, daarover gesproken als jij morgen wakker wordt zijn wij waarschijnlijk al weg, dus dit is onze laatste avond samen.' zei haar vader, hij en Melody's moeder waren blijkbaar opgelucht dat ze het onderwerp achter zich hadden en dat Melody niet boos of van streek was.

Die avond ging Melody vroeg naar bed, maar ze bleef een paar uur zitten piekeren met het laken stevig in haar handen.

Dus al die zestien jaar had ze haar echte ouders nooit gekend en was ze een kind geweest zonder achtergrond.

Toen schoot haar iets schokkends te binnen; als het hele verhaal van haar ouders waar was en daarbij opgeteld dat ze bij zee was gevonden en dat ze laatst in een zeemeermin was verandert, dan zou ze waarschijnlijk geboren zijn in zee! Met dat idee viel alles op z'n plek, daarom hield ze zo van zwemmen en dat verklaarde ook waarom ze langer haar had dan alle andere meisjes van haar leeftijd. En met dat idee viel ze in een onrustige slaap.