Toen zij een zeemeermin werd.....

Hoofdstuk 5

De volgende ochtend werd Melody uitgerust en fit wakker. Toen ze op de klok boven haar slaapkamerdeur keek zag ze dat het kwart voor negen was. Ze was zenuwachtig maar ze besloot om pas rond de middag naar het strand te gaan, omdat de zon dan op z'n hoogst en was de kans dat het licht te veel zou opvallen maar klein was.

Ze stapte uit bed en kleedde zich aan; inplaats van ondergoed trok ze haar bikini aan en daarover trok ze net als gisteren haar nieuwe zeeblauwe jurkje met de glitterende dolfijn erop aan.

Daarna ging ze naar de badkamer, deed ze het laken en haar staart uit, borstelde ze haar ,nu wel erg lange, gouden haren tot er geen klitten meer inzaten en vervolgens knoopte ze het laken weer in haar haren en deed ze de ketting weer om en de ring aan haar vinger.

Toen ze eenmaal klaar was in de badkamer ging ze naar beneden en maakte ontbijt voor zichzelf maken ,een tosti met ham en kaas, een appeltje en een glas melk.

En toen ze klaar was met eten ruimde ze de tafel af, bracht alles naar de keuken en keek op de ovenklok hoe laat het intussen was; het was tien uur.

Net toen ze weer terug naar de woonkamer wilde gaan bedacht ze dat haar ouders moesten weten waar ze was, dat ze hen niet bij thuiskomst doodongerust zou maken. Daarom ging ze naar haar kamer pakte daar een pen en papier en schreef een briefje voor haar ouders;

Lieve mam en pap,

Ik ben echt niet boos omdat jullie het mij niet eerder hebben verteld, maar ik moet mijn echte familie en achtergrond vinden.

Wees niet ongerust, want ik kom weer terug. Ik vindt het echt niet prettig om jullie dit aan te doen, maar ik moet gewoon de waarheid weten.

Dikke kus,

Melody

Ze stopte de brief in een envelop en schreef er ,voor mam en pap, op.

Ze liep weer naar beneden en legde de envelop op de tafel in de eetkamer. Daarna ging ze in de woonkamer op de bank zitten. Ze vond het echt niet prettig om haar ouders dit aan te doen en ze wist dat ze ondanks haar geruststelling vreselijk ongerust en bedroefd zouden zijn. Maar ze wist dat ze alleen door dit te doen erachter zou komen wie ze werkelijk was. En zo bleef ze nog een tijdje zitten piekeren en ze piekerde blijkbaar zo lang dat ze toen ze naar de klok keek zag dat het al elf uur was.

Omdat het een half uurtje lopen was naar het strand begon ze zich alvast voor te bereiden.

Ze liep naar haar kamer en vulde haar tas met een groen t-shirt, een joggingbroek, strandslippers en een handdoek. Ze besloot om haar haren gewoon los te laten, omdat dat lekkerder zat en het toch al goed genoeg bij elkaar werd gehouden door het laken. Toen ze haar tas had ingepakt ging ze weer naar beneden ,naar de hal, deed haar sandaaltjes en haar zomerjasje aan. Ze pakte haar sleutels en ging naar buiten, nadat ze nog een keer had omgekeken. Ze sloot de deur achter zich en deed hem op slot en ging op weg naar haar geheime plekje op het strand.

Een half uurtje later kwam ze aan op het strand en ze liep een heel stuk over het strand tot ze bij een stuk strand kwam dat schuilging achter een stapel rotsen. En waarom was dit Melody's geheime plekje? Nou, omdat iedereen dacht dat achter die rosten het strand ophield.

Melody glipte langs de rotsen en kwam op het verlate en eenzame stukje strand. Ze legde haar tas neer en deed haar jurkje en sandaaltjes uit. Met kloppend hart klom ze op een stapel rotsen die als een soort natuurlijke duikplank een eind over het water liep tot waar het diep genoeg was om te duiken.

Melody liep helemaal tot het uiterste puntje van de rotsen en dook toen met een elegante boog de zee in. Ze dook zo diep mogelijk om te voorkomen dat het licht te erg op zou vallen. Toen kneep ze haar ogen stijfdicht als bescherming tegen het felle licht dat plotseling verscheen en even plotseling weer verdween. Ze opende haar ogen en zag dat ze weer in dezelfde schitterende zeemeermin was verandert. Ze had dezelfde glinsterende gouden staart, hetzelfde glinsterende goud met zilveren buiktruitje en deze keer waren haar haren wel veel langer geworden ,bijna zo lang als zijzelf, maar het laken was nog steeds netjes in haar haren geknoopt en zat precies zoals het de hele ochtend ook had gezeten. En tot haar opluchting zag ze dat ze de parelketting met de glinsterende gouden schelp en de gouden ring met de parel nog altijd om had.

Toen ze klaar was met zichzelf te bekijken begon ze dieper en dieper ,en verder en verder de zee in te zwemmen.

Melody was nog nooit op zo'n mooie plek geweest. Terwijl ze gemakkelijk en snel door het frisse water zwom zag ze allerlei vissen, andere zeedieren en heel veel verschillende zeeplanten voorbij komen.

Toen ze een tijdje had gezwommen zag ze opeens ongeveer tweehonderd meter verderop ,vanachter een heel groot rotsblok, een goud licht. Nieuwsgierig zwom ze erheen.

Toen ze bij het rotsblok was en eromheen keek zag ze zo'n verbazingwekkend tafereel dat ze een moment niet meer kon bewegen of praten. Ze zag namelijk voor zich uit een gigantische onderwaterstad. De stad had huisjes van stevig zeewier, de straten waren van kiezelsteentjes.

En helemaal aan het eind van de stad ,op een hoge heuvel, een groot paleis, het paleis was van extra stevig zeewier versierd met glinsterende gouden schelpen en spierwitte kiezelsteentjes. Maar wat haar eigenlijk nog het meest verbaasde was dat de vele straten afgeladen waren met honderden meermensen ,meerminnen en ook meermannen. Hun kleuren verschilden van super lichtgeel tot super donkerbruin. Melody zag in een oogopslag dat zij een heel andere kleur staart had dan iedereen, haar staart en haar waren mooier dan die van alle andere meermensen.

Na wel een kwartier met open mond had staan kijken naar het verbluffende tafereel voor haar besloot Melody dat ze toch maar het beste naar de stad toe kon gaan. Dan kon ze aan de meermensen vragen waar ze was en dat was tenminste een begin.

Met kloppend hart zwom ze langzaam naar de stad. Zodra de meermensen een glimp van haar opvingen begonnen ze eerst als gekken door elkaar te praten en daarna maakten ze als een man een diepe buiging. Melody zwom stomverbaasd naderbij en toen ze eenmaal de stad ingekomen was bogen de meermensen nog dieper. Ze zwom naar een vrouw van ongeveer dertig jaar en legde een hand op haar schouder. 'Kom overeind' zei ze vriendelijk 'waarom buigen jullie voor me? Ik ben hier pas voor het eerst.' De vrouw keek op en kwam trillend overeind. 'Uwe hoogheid. Ons valt maar heel zelden de eer om een lid van de koninklijke familie te ontmoeten' antwoordde ze met haar hoofd nog steeds een beetje gebogen. 'Wat?!' riep Melody uit. 'Ik ben hier pas voor het eerst. Hoe kan ik dan van koninklijke bloeden zijn?' 'Wat is dat?' stamelde de vrouw. 'Mevrouw mag ik dat laken in uw haren eens zien?' 'Tuurlijk' antwoordde Melody verbaasd en ze haalde het laken uit haar haren en zorgde dat de goud-gekroonde zilveren vis en het spandoek met haar naam erop goed zichtbaar was voor iedereen. Toen de meermensen het zagen snakte ze allemaal naar adem en riepen toen in koor 'prinses Melody?!' Melody was stomverbaasd en vroeg aan niemand in het bijzonder 'ben ik een prinses?! Hoe kunnen jullie dat weten?' Er was enig moment enige opstopping in de menigte die zich inmiddels om haar heen verzameld had en het volgende moment zwom er een jongen naar haar toe van ongeveer achttien jaar, met een glanzende turquoise staart en kastanjebruine krullen. Hij zwom tot vlak voor haar, maakte een diepe buiging en zij toen 'die goudgekroonde vis is het symbool van de koninklijke familie. En prinses Melody kreeg zo'n laken bij haar geboorte en ze was ook de enige zeemeermin in de geschiedenis die een gouden staart had.'

Melody was stomverbaasd, maar ondanks de verbazing kon ze het niet uitstaan dat die jongen dat tegen haar had gezegd terwijl hij al die tijd gebogen bleef. Ze zwom naar hem toe en legde zacht de hand met de ring op z'n schouder. 'Kom op dat is toch niet nodig' zei ze vriendelijk, 'houd je hoofd toch trots rechtop.' Verbaasd en enigszins trillend keek de jongen op. Toen hij uiteindelijk helemaal rechtop zwom kon ze hem in de ogen kijken en ze kreeg onmiddellijk een raar gevoel in haar buik.

De jongen voor haar was lang, met brede schouders en het meest opmerkelijke aan hem waren zijn heldergroene ogen. Toen ze besefte dat ze naar hem stond te staren riep ze zichzelf snel tot de orde en vroeg ze hem 'hoe heet je?' 'Ik heet Jona' zei hij met z'n heldere stem. 'Zal ik u naar het paleis brengen' vroeg hij. 'Ik denk dat onze koning en koningin heel blij zullen zijn om u terug te zien.'

'Ja graag' antwoordde Melody die zich verheugde om haar echte ouders te zien, maar ze bedacht nog iets. 'Jona' zei ze en hij keek haar vragend aan, 'je mag me trouwens gewoon Melody noemen hoor, zo bijzonder ben ik nou ook weer niet hoor.' 'Tuurlijk U.. eh ik bedoel Melody dat zal ik doen' antwoordde hij op een opgeluchte toon, 'zullen we dan maar gaan' vroeg hij. 'Ja laten we gaan' zei Melody. 'Tot ziens allemaal' riep Melody naar alle meermensen die al die tijd stil waren gebleven.

En toen gingen zij en Jona opweg naar het paleis op de heuvel. Melody was meer dan gelukkig, eindelijk na al die zestien jaar zou ze haar echte geboorte-ouders zien.