Fırtına ve Yaprak | WATR Watty '14 En İyi Teen Fiction Hikayesi

FVY Kesit ✤

Korku.

Son zamanlarda her yönüyle iliklerime kadar hissettiğim, insanı hem bedenen hem zihinen ele geçiren o duygu.

Korku. En büyük endişelerimi büyüten karanlık kavram.

Aslında bilmiyordum bu karanlığın tonları olduğunu. Her bir tonunun bu kadar acı çektirdiğini..

Daha önce hiç bu kadar şiddetli hissetmemiştim bunu. Hiçbir zaman amaçladığım şeyi yapmama engel olacak, beni geri çekecek kadar büyümemişti içimde.

Korkuyorum. Şuanda. Dünde korkuyordum ve yarında korkacağım, biliyorum..

Peki neyden korkuyordum? Ondan mı? Ona yakın olmaktan mı? Yaklaşmaktan?

Yoksa ondan uzakta kalmaktan, korkup yaklaşamamaktan mı?

Evet, ben korkuyu hissetmekten korkan aptal kızın tekiyim işte..

İçimi tüketen tüm o ironilerine, etrafımı saran karanlığına öyle alışmıştım ki, bunlardan koptuğumda ne derece iyi olabilirdim? Bilmiyorum..

Benim içimdeki, anlam veremediğim saf heyecanla onun vurdum duymazlığı, benim hassasiyetim, özenimle onun gamsızlığı karışıyordu, çakışıyordu. Peki karışmasa, birbiriyle çakışmasa her şey düzelir miydi?

Benim iyiliklerim, onun olumsuzluklarını düzeltebilir miydi?

Pamuk dokunuşlarımla kırabilir miydim duvarlarını? Umutlarımla aralayabilir miydim içerisinde tek bir umut dahi bulunmayan kalbinin demir kapılarını?

Onun içinde bulunduğu uçsuz bucaksız karanlıktan, aydınlığa çekmeyi delice isterken, böylesine çabalarken onun karanlığına katılmam adil miydi? Değildi. Onunla tükenmem adil değildi.

Bu bataklık gibiydi. İçinde bulunduğumuz, kurtulmak için çırpındıkça daha çok battığımız bir bataklık..

Ve ben bunun sonunda boğulmayacaktım. Onun da her zaman dile getirdiği gibi, bunun benimle alakası yoktu.

Bu onunla ilgiliydi. Onun tükenmişliği banada bulaşırken, birlikte tükenecektik..