Do you still remember me? ~ HOLD

Remember O1

Mijn deur vliegt open en Jane komt binnen gerend. Meg! Kijk ik heb kaartjes voor het concert van

One Direction!' roept ze uit. 'One De Wat?!' vraag ik verward.

'Oh my god, ken jij One Direction niet?! Dat is een bekende Britse popgroep.' legt ze uit.

'Pff... Zo bekend zullen zo ook niet zijn, zelfs ik ken ze niet.'

lach ik. Jenna kijkt me quasi-boos aan. 'Oké Oké... Ik zwijg al' zeg ik. 

'Mooi zo, dus... Zoals ik al zei ik heb kaartjes voor het concert. Wil je mee?' vraagt ze met puppy-oogjes  

'Nee, Jane! Je weet dat ik niet tegen puppy-oogjes kan.!' roep ik lachend uit. 

'Toe? Ik zal alles voor je doen! Echt alles!' zegt ze. 'Alles?' 'Echt alles.' zegt ze knikend. 

'Oké dan...' zucht ik. Jenna doet een vreugdesdansje en ze geeft me een knuffel. 

'voorzichtig hé, straks is het te laat om mij mee te nemen naar het concert' lach ik. 

'Oh, dat is niet erg, dan neem ik wel iemand anders mee' zegt ze. We beginnen samen heel hard te lachen. 

Jane en ik zijn al ,sinds ik naar hier verhuist ben, vriendinnen. Ze is net mijn tweelingzus... 

Altijd als er iets ergs gebeurd staat ze altijd klaar voor mij. 'Nou, wanneer is dat concert?' vraag ik. 

'Uhm... Je zal het niet geloven, volgende week.' antwoord ze 'Huh?! Volgende week al?!' 

'Jupe, eerst ging ik Abi meenemen, maar het bleek dat ze volgende week niet kan..' legt ze uit.

'Dus... Je hebt eerst Abigail gevraagd in de plaats van mij?' vraag ik. 

Ze mompeld iets wat heel erg op een "ja" lijkt. Ah ja, eigenlijk is dat niet zo erg... 

Ik zou toch niet willen gaan naar een concert van 5 losers. 'Hé, ben je boos?' vraagt ze bezorgd. 

'Ja, heel erg Jane Adams! Ik ben heel erg teleurgesteld in jou' 

zeg ik terwijl ik heel serieus probeer te blijven , maar ik begin al snel te lachen. 

We liggen weeral plat van het lachen dat ik al bijna buikkramp heb. 

'Wat ben ik toch blij dat ik jou heb, Megan.' zegt ze lachend. 

'Ik ook Jane, ik ook...' 

'Dag mam!' roep ik en ik loop naar de schoolpoort. 

Ik begin al snel Jason te zoeken. 

Jason is mijn vriendje, hij is zo knap, lief, schattig, aardig, grappig... 

Ik ben echt héél erg blij dat ik hem heb ontmoet. 

Hij is zo lief tegen mij en ik kan hem zeker vertrouwen. 

Voor het eerst zag ik heb op het feestje van iemand uit onze school. 

Daar heeft hij mij gevraagd om zijn vriendin te zijn. 

Ik zei ja, want hij leek mij wel leuk. 

Eerst was Jane er niet mee eens, 

'Meg, ik vind het toch wat raar, misschien is hij één of ander pedo ofzo' waarschuwde ze mij altijd. 

Ik vond het echt grappig hoe bezorgd ze over me was. 

Maar nu dat Jason en ik samen gelukkig zijn heeft Jane toegegeven dat Jason een leuke jongen is. 

Ah ja, dat waren goeie tijden, maar nu even terug bij het begin. Waar is Jason? 

Plots zie ik twee handen voor mij ogen. 'Raad eens, wie ben ik?' vraagt er een bekende stem. 

Oh, het is Jason! Laten we maar eens een grap uithalen...  

'Oh, Austin ben jij het?' vraag ik op mijn liefste toon. 

'Austin?! Wie is Austin?!' vraagt Jason boos. 

Ik begin heel hard te lachen en Jason kijkt mij vragend aan. 

'Nou? Wie is die Austin?! Is hij grote dan mij? Zit hij op onze school? Zeg op!' roept hij. 

'God, Jason, wat ben jij toch zo goedgelovig.' lach ik. 

'Oh, dus er is helemaal geen Austin?' vraagt hij stil van schaamte. 

ik knik en daarna lach ik me weeral helemaal slap. 'Hé, wat is er hier gebeurd?' hoor ik. 

'Oh, Jane! Hahahaha, je zal het niet geloven...'