Do you still remember me? ~ HOLD

Remember 11

Plots voelde ik een hele harde klap op mijn wang, ik viel op de grond. Er rolden allemaal tranen over mijn wang. Ik stond recht en liep weg, weg van Jason, weg van Jane en weg van de school. Ik stak de straat over en zag in de verte een pleintje met een bankje. Er waren geen kinderen omdat ze vast allemaal op school waren. Ik ging op het bankje zitten en huilde. Plots voelde ik een hand over mijn rug. 'Hey, meid, wat doe je hier alleen?' vroeg een stem. Ik draaide me om en zag Harry staan. 'Megan?!' vroeg hij ongeloofelijk. 'Wat doe jij hier?! Waarom ben je niet op school? En waarom is je wang blauw?!' begon hij te vragen. Ik keek even naar de grond. Harry ging naast me gaan zitten en gaf me een knuffel. Ik begon heel hard te huilen. Na even huilen stond ik recht en zag dat heel Harry's trui onder mijn tranen zat. 'Sorry...' zei ik zacht. 'Waarvoor?' lachte Harry. 'Voor je trui..' antwoorde ik. 'Niet erg' glimlachte Harry. Ik gaf hem nog snel een knuffel als bedanking voor het troosten. 'Gaat het?' vroeg Harry. Ik knikte en toen werd het stil.'Ik weet wat je zal opvrolijken!' riep hij. Hij nam mijn hand en trok me mee. Naar waar hij me mee trok wist ik niet, het maakte me ook helemaal niet uit... 

Harry POV 

'JE GEBRUIKT ME ALLEEN MAAR VOOR DE LOL!' riep Barbara en sloeg de deur dicht. Ik zuchte even, weer een meisje die de deur voor mijn neus heeft dicht geslaan. Ik zag een pleintje in de verte en ging er naar toe. Ik zag een huilend meisje op de bank zitten. Misschien zal ik hiermee scoren. Ik liep op haar af en haalde diep adem in. Oké, ik ben klaar. 'Hey, meid, wat doe je hier alleen?' vroeg ik. Het meisje draaide zich om en ik zag direct dat het Megan was. Ze had tranen in haar ogen en een blauwe plek op haar wang. 'Megan?!' vroeg ik ongeloofelijk. 'Wat doe jij hier?! Waarom ben je niet op school? En waarom is je wang blauw?!' voegde ik eraan toe. Ze keek naar beneden en antwoorde niet. Ik kwam naast haar zitten en gaf haar een knuffel. Ze nam me stevig vast en begon te huilen. Ik krijg plots zo van die rare rillingen. Bij andere meisjes krijg ik dat nooit. Maar Megan is anders... Ze geeft me zo'n speciaal gevoel, ik kan het niet beschrijven. Megan stond plots recht. 'Sorry..' zei ze zacht waardoor ik een medelijdend gevoel krijg. 'Waarvoor?' vroeg ik lachend. 'Voor je trui...' antwoorde ze. 'Niet erg' glimlachte ik. Ik kwam plots op een super leuk idee. 'Ik weet wat je zal opvrolijken!' riep ik blij. Ik nam haar hand en trok haar mee. Haar hand paste in mijn hand, net alsof ze voor elkaar gemaakt werden. Het liefst zou ik haar hand nooit loslaten...