Drarry

9.

Draco POV
Het geweldige moment was voorbij. Hij liet me los. 'Ik moet gaan' zei Harry. 'Ja, tot later' zei ik. Hij glimlachte en liep weg. Ik ging tegen een boom aan zitten. Kijkend naar het meer. Dekend aan mijn familie die me nu wel kan wurgen. Of dekend aan mijn vrienden die dat niet meer zijn en me zouden kunnen vermorzelen. Gek genoeg raak ik niet in paniek. Ik weet waar ik het voor doe. Ik doe het om gelukkig te zijn.

Harry POV
Ik liep de leerlingenkamer binnen. Zouden Ron en Hermelien er al zijn? Ik zag ze zitten bij het haardvuur. Het werd al schemerig. 'En?' vroeg Hermelien. 'Gezoend?' vroeg Ron meteen met een grijns. 'Misschien, zullen we naar de grote zaal?' vroeg ik om een ander onderwerp aan te snijden. 'Als je het voor een heel publiek wilt vertellen' zei Hermelien en ze stond op. 'Goed, goed' zei ik. Ik vertelde wat er gebeurd was en hoe Draco was gekomen. 'Arme Draco' zei Hermelien vol medelijden. 'Wij zijn er toch voor hem?' aarzelde Ron met een zachte stem. 'Ja, maar toch is het zielig' zei Hermelien. We liepen naar de grote zaal om ze eten. Steeds als ik een hap had genomen keek ik naar de deuren van de grote zaal. Na een kwartier was Draco er nog niet. 'Waar zo hij zijn?' vroeg ik hard op zonder dat ik het zelf door had. 'Wie?' vroeg Ron. 'Draco' zei ik. 'Misschien durft hij niet meer' zei Hermelien. 'Harry bijt niet' lachte Ron. 'Nee dombo, voor de Zwadderaars' zei Hermelien. 'Ja, snap ik wel' zei Ron en hij schoof een hap aardappel puree naar binnen. 'Zal ik gaan kijken?' stelde ik voor. 'Misschien wil hij alleen zijn' zei Hermelien. 'Daar ga ik dan nu achter komen' zei ik en ik stond op. Door alle bezorgdheid had ik toch geen trek meer. Ik liep de zaal uit. Misschien was hij nog bij het meer. Ik keek, maar hij was nergens te bekennen. Ik ging naar mijn slaapkamer en pakte de sluipwegwijzer. 'Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb' zei ik en ik tikte met mijn toverstaf op het lege perkament. Draco was nergens te bekennen. 'Snode plannen uitgevoerd' zei ik en alle inkt verdween. Hij was dus in de kamer van hoge nood. Ik stopte het perkament weg en liep naar de kamer van hoge nood. Hoe kom ik bij hem? Wat heb ik nodig? Draco. Dus moet ik om Draco vragen! Ik wil Draco dacht ik terwijl ik drie keer langs de muur liep. Er verscheen een deur en ik deed hem open en gauw weer achter me dicht. Het was een witte kamer met alleen een bed. Daar zat Draco op. 'Draco?' aarzelde ik. 'Ga weg! Dit is fout! Iedereen gaat me vermoorden!' zei hij bang. 'Draco ik-' begon ik. Draco trok zijn toverstok. 'Laat me je geen pijn doen en ga weg. Dit is beter voor ons allebei' zei Draco en hij kon elk moment in tranen uitbarsten. 'Ik hou van je. Niks houd me tegen' zei ik vastberaden. 'Als je echt van me houd ga je weg. Laat je me met rust en doe je alsof er niks is gebeurd. Praat je nooit meer aardig met me en ben ik weer die oude vertrouwde pestkop' zei hij en nu stroomde er tranen over zijn wangem. Ik keek hem verbaasd aan. Ik liep achteruit naar de deur schoof die open en verdween. Deze paar maanden waren de mooiste van mijn leven, maar dat was binnen een seconden weer veranderd naar het oude vertrouwde.