CAN YARAM

yorgun yüreğim

sessizce yürüdüm sokaklarda, gözyaşlarımı görmesinler diye insanlar saçlarımla kapatıyordum yüzümü.. içimde kopan fırtınaya karşı sessiz kalabiliyormuş demekki insan. aklım söylemek isteyip de söyleyemediklerimle, kalbim bu aşkın kırıklarıyla dolu.. peki şimdi ne olacak tı? hiç sevmemiş gibi mi yapacaktım ya da onu herşeyden çok sevdiğimi itiraf mı edecektim.. hiçbir şey bilmiyordum..

hayatıma göz attım herşeyim ondan ibaret olmuş sabah onu düşünerek uyanıyorum gece onu düşünerek uyuya kalıyorum.. öyle bir kök salmış ki içime çıkartmanın imkanı yok.. 

telefonumun sesiyle kendime gelmiştim arayan oydu. cevap vermedim ne diyebilirdim ki.. benden öyle bir tepki beklemediği belliydi. yüreğimin acısıyla baş edemiyordum bu halde eve gidemezdim.. arkadaşımı aradım. sevgi annesinin yanına istanbula gitmişti evi boştu onun evinde kalabileceğimi söyledi.. 2 gün kendimle baş başa olabilecektim. öncelikle annemi ikna etmem gerekiyordu. eve doğru yürümeye başladım. can'a görünmeden evime girdim annemin merak dolu bakışları beni perişan bir halde  görünce şefkatli bir sıcaklığa dönüştü. o an ihtiyacım olan tek şey anne sevgisiydi.. sarılıp kokusunu içime çektim kollarında ağlamaya korkuyordum. ne olduğunu sormadı, soramadı. biliyordu aslında niye bu hale geldiğimi. sadece ben hep yanındayım esram dedi. bu da bana yetti. biliyordum her zaman yanımda olacağını.. başımı onun omzuna yaslayınca herşeyi unutacağımı biliyordum.. sevgilerde kalacağımı söyledim izin verdi hemde ilk söylediğimde ısrar etmeden. demek ki anlamış oda yalnızlığa ihtiyacım olduğunu.. sarıldım telefonumu evde bıraktım 2 gün herşeyden uzak olacaktım sonunda.. Evden çıkarken annemin ıslanmış gözleri içimi yaktı. ben sadece kendimi değil tek varlığımı da perişan ediyordum. 

evden çıkarken defterimi de aldım yanıma. o defter benim canımdı can'dı.. ona söyleyemediklerim yazılıydı bu defterde.. içimi acıtan gerçekleri hep bu deftere yazardım. sonsuz olduğuna inandığım bir dünyayı yazmıştım bu sayfalara. her satırda onu buluyordum ben, her mürekkep de bizi..