CAN YARAM

Söylenmeyenler

Hiçbir şey düşünemez olmuştum ne olacaktı bundan sonra.. onu başkasıyla görmeye dayanabilecekmiydim.. Hayır o kadar güçlü değilim, içimdekileri saklayacak kadar gücüm vardı en azından.. Yani o zamanlar.. Hayatım öyle bir hale geldi ki ben bile kendimi tanıyamaz oldum.. Sustum.. Defterimi elime aldım ve yüreğimden gelen sözleri yazmaya başladım. Aslında yazdığım tek bir kelimeydi ama herşeyi anlatan.. KEŞKE.. 2 gün yalnız kalmak iyi gelmişti en azından kendimi toplayabilmiştim.. Eve geldiğimde ilk yaptığım anneme sarılmak oldu.. Babamı çok küçükken kaybetmiştim tek varlığım annemdi.. Ona hep çok düşkün olmuşumdur. Anlatacakları vardı ama dinlemeye hazır değildim odama geçip uyumak istedim uyandığımda yemek hazırlamıştı ve konuşmaya başladı.. Can beni çok Merak etmiş , nerde olduğumu sormuş ama annem söylememiş. Annem onunla konuşmam gerektiğini söyledi en azından bu kadarını yapmalıydım.. Yemekten sonra evlerine gittim beni görünce koşarak geldi yanıma azarlamaya başladı, onu meraktan öldürdüğümü söyledi. Benim her gece öldüğümü bilmeden.. Ona neden kızgın olduğumu sordu kızgın olmadığımı söyledim sadece böyle bir şeyi en son duyduğum için üzüldüğümü söyledim. yalan olduğunu anladığı halde bişey demedi. Telefonuna sürekli mesajlar geliyordu ama ben yanındayım diye cevap vermiyordu kalktım yanından ona sadece mutlu ol dedim.. Mutlu ol..

Artık görüşmüyordum canla. Yani eskisi gibi aynı sınıftaydık üniversiteye hazırlandığım için rapor almıştım gitmiyordum okula. Beni görmeye geldiğinde de bir bahane buluyordum. Artık tek hedefim buralardan gitmekti. Önceden canla hep hayaller kurardık beraber aynı Üniversiteye gidecektik hiç ayrılmayacaktık.. Bu hayaller şimdi o kadar uzak geliyordu ki bana..

Birgün onları beraber gördüm sahilde el ele yürüyorlardı.. O an içimde ki acıyı tarif edemem. Yüreğimin yerinden sökülmesi hangi kelimeyle anlatılabilir ki.. Ve hiçbir şey düşünemez oldum. Şuan bile neler söylediğimi tam olarak hatırlamıyorum. Karşılarına geçip onlardan nefret ettiğimi, beni öldürdüğünü söyledim can bana şaşkın bakışlarıyla bakıyordu. ağlamamak için kendimi zorluyordum. can'a dönüp onun ne kadar aptal olduğunu söyledim ne kadar kör olduğunu.. can kolumu tuttu ve sıkmaya başladı saçmaladığımı Eve gitmemi söyledi. bu sözleri beni daha da öfkelendirdi ona deliler gibi aşık olduğumu haykırdım nasıl oldu bilmiyorum ama bir sinir krizi geçirmiştim onun dışında hiçbir şey hatırlamıyorum.. Orada bayılmışım son hatırladığım sedanın bana iğrenerek bakması oldu..

Kendime geldiğimde yaptıklarımı hatırlamıştım nasıl yapmıştım bunu neler söylemiştim öyle.. ama rahatlamıştım da.. Beni içten içe öldüren zehri dışarı akıtmıştım...
İçimden gelenleri söylemiştim de peki bundan sonra ne olacaktı.. Onu tamamen kaybetmiştim.. Sevgimin büyüklüğünü bir bilseydi belki o zaman herşey daha farklı olurdu.. Ama yapamıyorum, onun sözleri karşısında sustum, susmaya da devam ediyorum.. Beni görmeye geldiğinde düşünceliydi birşey söylemek istiyor ama nasıl söyleyeceğini bilemiyordu.. Sessizlik beni rahatsız etmeye başlamıştı ben konuşmaya başladım. içindekileri dök rahatla dedim. eğer içimdekiler etrafımdakilere zarar verecekse susmayı tercih ederim dedi. bana laf söylediğini anladım, sustum.. Bak Esra biz seninle beraber büyüdük sen benim kardeşimsin bırak öyle kalsın dedi.. tüm isteğini anlattı işte ben ne bekliyordum ki kendime bile itiraf edemiyorken beni sevdiğini söylemesini bekledim içten içe.. Boşuna.. Söylemedi hiçbir zaman söylemeyecek. Seda seninle görüşmemi istemiyor ama ben onu ikna ederim sende benimle görüşmek istersen eğer dedi, böyle bir durumda ne söylenirdi ki.. sustum
Gitti.. acılarımla, kırgınlıklarımla bırakıp gitti.. oysa söylemek istediğim o kadar çok şey vardı ki.. söylenmeden bıraktığım..