Hep o mutlu olsun diye sustum. Sustum ve sustum.. Onun yüzü gülsün diye gözyaşlarını gözlerime esir ettim. Sustum sırf o mutlu olsun diye. Ve gördüm ki yaptığım fedakarlıklar bana acı olarak döndü. İmkânsız olması mıydı beni bu kadar ona bağlayan? Yoksa her gün daha fazla uzaklaşmamız mı? Hangisiydi beni ona alıştıran? Aynı şehirdeyiz, aynı havayı soluyoruz.. ona bu kadar yakınken bu kadar uzak olmak canımı acıtmıyor değildi.. Onu en yakınından bile Kıskanmak acıya dahil evet. Herşeyi unutabilirim ama onun başkasına gülüşünü unutamam. Biz, sırf sevdiğimiz mutlu olsun diye kendi gülüşlerimizden çalmış insanlarız, acılarımız ortak.. 💔
