Yine onu severek başladığım bir sabaha daha uyandım. Mutlu uyumak güzelmiş, bir kere yakın hissetsen kendine mutlu uyumaya neden oluyormuş. Ben ilk kez gülerek uyudum. Ama yine kötü hisler var içimde. Neden bu kadar yakınken bi o kadar uzağım. Bir türlü gülüşlerimiz, hayallerimiz, kalbimiz ve ellerimiz birleşmiyor. Ben severken o gülüyor, ben üzgünken o mutlu. Başka acının tarifi olabilir mi? Belki de uzaktan sevmeye alışmak gerekiyor belki de uzaktan birleşecek hayallerimiz kim bilir...
