İsminin gibi sonsuz olmanı istemekle çok büyük hayaller kurduğumu fark ettim. Anladım ki bu hayaller gerçekleşmesi zor olan hayaller. Neden olur bunlar hiç bilmem? Neden insanlar sevildiği gibi sevilmezler? Neden kurduğu hayaller gerçekleşmez? Neden sevilmez insan? Kırıldığında bile susabiliyor insan, çünkü onu kaybetmek herşeyden vazgeçmek olduğunu bilir... Neden sevgisine karşılık alamayanlar mutsuzluğu hayatlarına aşina ediyorlar? Sustuğu kadar düşer, düştüğü kadar güçlenir insan.. Neden elinden tutmak yerine boşluğa iter insan hayallerini? Kimse yıkılan hayallerinin mantıklı cevabını alamaz aslında, işte bu yüzden asıl çırpınışlar... Bir nefeslik yakınında olan insana bir uçurum kadar uzak olmak da dahil mi peki sevdaya? Başkasına gülüşlerini izlemek peki? Peki ya göz göze geldiğinde sana ait olmayan bakışları hissetmek? İşte bunları yaşamak sevdaya değil acıya dahildir. Bazen aynı şehirde, aynı okulda, aynı sıralarda, aynı yeryüzünde olmak ve hatta aynı gökyüzüne bakıyor olmak bile umut bağlayıcı olabiliyor. Fısıldasam bile duymaya imkanı olan adam çığlıklarımı duymuyor. Elime dokunmadan kalbime dokunan adam belki bir başkası için acı çekiyordur kim bilir.. Gece uzun, hayat uzun, gün uzun. Herşey adın gibi sonsuz değil güzel adam.. acı eğer çekmek için varsa en layığıyla çektiğimizin garantisini verebilirim. Dilerim birgün gözlerin benim için bakar gökyüzüne, dilerim birgün yüzün benim için güler. Öpüyorum karanlık kirpiklerinden 💔
