YIKILMIŞ BİNA

Çocukluğumun Hüznü

Sabah uyandığımda okula gitmem gerektiği aklıma geldi ve 1,2,3
-Kızım hadi kalk okula gideceksin. Bu annemdi evet o benim dünyalar tatlısı annemdi. Kahvaltı yapmaya gittiğimde herzamanki gibi babamın olmadığı bir masada 3 kişi yemek yiyorduk,annem abim ve ben... O sofraya hiç oturmayan babam yine erkenden kalkıp işe gitmişti. Okulun yolunu tutarken arkadaşım Betül'ü görmüştüm babası arabasıyla okula bırakırken ben ise o kafama taş yağarcasına yağan yağmurun altında ıslanarak gidiyordum. Tabi ki herzaman ki ne var yani bir gün işe geç gitsende beni bıraksan diyerek babama fısıldıyordum.Aniden geri geri gelen bir araba gördüm bu Betül'ün babasıydı beni hemen arabasına almıştı o kadar ıslanmıştım ki arabaya biner binmez oturduğum koltuk ıslanmıştı neyse ki Betül'ün babası Ahmet amca kızmamıştı. 6 saatlik süren saçma derslerim bitmişti artık eve gidebilirdim. Eve yaklaştığımda annemin yaptığı nefis yemeklerin kokusunu alıyordum sanki bütün mahalleyi sarmıştı. Annemin kapıyı açmasını büyük zevkle bekliyordum ve sonunda açmıştı. Anneme
-Güzeller güzeli annem yine o mütüş ellerinle ne muazzam yemekler yaptın bakalım dedim. Kokusundan anlamalıydım bu benim en sevdiğim yemekti annem benim boy hizama eğilerek.
-Tabiki sarma yaptım güzel kızım demişti. Akşam yemeğini heyecanlı bir şekilde beklerken o masaya yine 3 kişi oturmak zorunda kaldık. Abim sinir bozucu ama bi o kadarda çok sevdiğim abim,yine mırıldanıyor kendi kendine nerde bu adam diyerek. Annem ise onun mırıldanmasından rahatsız olduğunu asık bir suratla belli ediyordu. Tabağımdan 1,2 kaşık alıp masadan kalktım. Annem yine kızgın bi tavırla
-Şu yemeğini doğru düzgün yeseydin şaşırırdım dedi. Artık eve gelmek bile istemiyordum babamın geç kalmaları üstelik eve geldiğinde huzursuzluk çıkarması ne kadar sinir bozucuydu.