YIKILMIŞ BİNA

17 yaş..

17 yaşıma girdim bugün her yıl dahada acılarım çoğaldı. Bugünde babam yoktu hiç olmayacaktı. Yanımda olmasını istediğim kimse yoktu. Hep kendim çabaladım ben düştüm ben kalktım kimse elimden tutmadı. 11 yaşında yaşamaya başladığım şeyler gün geçtikçe daha çok büyüyor ben artık dayanamıyordum. Herşeyi kafama takan birisiyim ama kimseye acımı gösteremiyorum. Nasıl diyebilirdim ki babamın beni bırakıp gittiğini,hiç sevmediğini. Üstelik en güzel en dolu yaşlarındaydım. Beni en güzel yaşımdan vurdun baba seni nasıl affedebilirim ? Nasıl acımı hafifletebilirim ? Bu yokluğunu nasıl doldurabilirim ? Bir çok soru cevapsız kalıyordu hepte kalacaktı. Acının her halini yaşattın bana iliklerime kadar hissettiğim acıyı nasıl unutabilirim ? Onlar rahat bir şekilde hayatlarını sürdürürken ben her gece daha çok üzülüyor dahada çok kırılıyordum. Sessiz kalışlarımın bir nedeni vardı. Herkes kendi derdinde bende onların derdine düşerken kimse benim derdime düşmüyordu. Beni yarı yolda bırakan insanlardan sıkıldım,bıktım. Ne bekleyebilirdim ki babası bırakıp giden birinin arkadaşları niye gitmesin. Hep bir boşluktaydım sanki yürüdüğüm yolun sonu hep boşluğa çıkıyor gibiydi,sanırım öyleydi. Beni en güzel yaşımdan vurdun baba en güzel yaşımda yoktun hiçbir zamanda olmayacaktın. Kimsenin en güzel yaşına dokunmayın...