YIKILMIŞ BİNA

Kokusunu unuttuğum adam

Günler günleri aylar ayları kovalıyordu. Ben ise hâlâ o yağmurlu çamurlu yolları yürümek zorunda kalıyordum. Evde artık hiç huzur kalmamıştı. Her gün ayrı bir kavga ayrı bir dert oluşuyordu. Annem artık babamı istemediğini söylüyordu. Abim ise buna benden daha çok üzüldüğünü belli ediyordu. Gece yatarken sessiz sessiz ağladığını duyuyordum ve duyar duymaz onun arkasına geçip ona sarılıp geçecek abicim diyordum. Ben sadece abimi teselli ediyordum ama o hâlâ ağlamaya devam ediyordu bir süre sonra önüne dönüp bana sarılıp uyuyakalırdık. Sabahları beraber uyanır dışarı oynamaya giderdik. Bilirsiniz çocukluk oyunu.. bizim en sevdiğimiz oyunda saklambaçtı. Hep ilk önce ben ebe olurdum abimi bulamaz her yeri arardım onun koştuğunu görüp yanımdaki duvara söbee deyip vururdum. Sıra bana gelirdi saklanmak. Ama bu oyun hiç adil değildi o elini nereye atsa gözünü nereye çevirse beni bulurdu sanırım ben çok çabuk görünen yerlere saklanıyordum. Bir süre sonra yorulup ve acıkıp eve girerdik. Annem ikimizede eşit şekilde salamlar doğrardı. Fakat abim hep erken bitirir bana masum bir kedi yavrusuymuş gibi bakıp içimin acımasını sağlardı ve tabağımı onun önüne doğru uzatıp ben zaten doymuştum deyip kalkardım hep. Annem bana küçük bi tebessüm eder dizisini izlemeye devam ederdi. Bizim mutluluğumuzla mutlu olurdu. Onun ağlayışına dayanamadığım için benim görmeyeceğim yerde ağlardı. Gece ara ara yanımıza gelir üstümüzü örtüp küçük bir öpücük kondurur giderdi. Ben ise onun geldiğini kapının gıcırdamasından hissederdim. Babamın artık eve gelmediğinden şüpheleniyordum. Sabahları annemin yanına gidip babamı göreceğim umuduyla sevinirdim oysaki babamı son zamanlarda hiç o yatağın içinde görmemiştim. Geceleri su içmek için uyandığımda annem gilin odasının kapısını açardım ve babam yine yoktu herzaman ki gibi o kadının yanındaydı. Annem belki bana anlatmıyordu ama ben biliyordum. Artık bu olaydan çok sıkılmıştım. Haftalar geçmişti babam ara ara eve geliyordu ama kalmıyordu. Geldiğinde sadece hoşgeldin baba diyordum abim ise boynuna atlayıp seni çok özledim babacığım diyordu. Sanırsam duygularım nefrete dönüşüyordu eve gelmeyen,yüzünü bile unuttuğum adamın boynuna sarılamazdım. Oysa daha 10 yaşındaydım sadece babamdan sevgi bekliyordum. Bu zor olmamalıydı. Annem ise herzaman olduğu gibi bana hem annelik hemde babalık yapıyordu o hayatımda gördüğüm en mükemmel anneydi.