Odamın kapısını açıp telefonu açtım. Ulaş
"merhaba ezgi. Nasılsın? "
Nasılsın mı? Nasıl olabilirdimki. Darmadağın ve bitkin bir haldeydim.
" çok iyiyim. Fevkaladeyim. Ya sen?"
"ezgi lütfen bana yalan atma. Bizim okul grubunda senin hakkında öyle şeyler yazmışlarki görünce inanamıyacaksın. "
" sen ciddimisin? "
" evet. Ben şimdi kapatıyorum. Lütfen sende şu okul grubuna bak. "
Zaten direk onu yapıcaktım. Başka ne yapabilirimki?
" tamam. Baybay"
"baybay ezgi"
Telefonumu kapatığım anda bir hışımda içeriye gittim. İçeriye girdiğimde aybükenin soran bakışlarıyla karşılaştım. Ama şuan umrumda olan tek şey okul grubuydu.
Hemen koltuğa oturup okul grubuna baktım. Öyle şeyler yazmışlardıki. 'bu kız çok mutluydu kesin ailevi sorunları var' 'kesinlikle evlerine haciz geldi' 'muhtemelen hiç bir arkadaşı kalmadı'....
Hiç biride doğru değildi. Ne zanediyo bu züppeler kendini. Herkezin hakkında dedikodu yapmaktan bıkmadılarmı. Daha geçen hafta onlar yüzünden bir kavga çıktı. Akıllarını başlarına almadılarmı ya?
Ben telefonuma bakarken aybükeyi tamamen unutmuştum. Hemen ona dönüp konuşmaya başladım.
"işte sana anlattığım gibi. Ulaşı seviyorum. Ama tabi sen ulaşı tanımıyosun"
"fotoğrafı varsa bi göstersene. "
Hemen facebooku açıp ulaşın fotoğraflarını gösterttim. Ama fotoğraflara bakarken içim eriyordu sanki.
"ezgi bu çocuk karşı binadaki çocuk değilmi?"
Bir dakka karşı binadamı?
Nasıl yani? O kadar yıldır oradamı oturuyordu yani?
"sen ciddimisin? Gerçekten oradamı oturuyor? "
" evet ezgi hatta benim arkadaşım. Ama sana kötü bir haberim var"
Şuanki durumdan daha kötü ne olabilirdiki acaba?
"hemen söyle."
"sanırım onun sevgilisi var. "
" Nasıl yani? Ne zaman oldu bu?"
"senin söylediklerine bakılırsa siz ayrıldıktan sonra"
Gerçekten ben burda acı çekerken o orada sevgili yapıyormuş bravo yani. Oscarlık bir başarı bu.
"bi dakika aybüke biriyle acil konuşma yapmam gerekiyor"
Deyip hemen ulaşı aradım. Aradım ama içimdeki öfkeyi bir türlü zabtedemiyordum. Nasıl böyle bir hayvanlık yapar hala aklım almıyordu. Bir kaç dakka bekleyişten sonra telefon açıldı.
"alo ezgi. Birşeymi diyecektin? "
" evet sana söylemek istediğim öyle çok şey varki hangisinden başlasam bilemiyorum. "
Ben ulaşla konuşurken aybüke içeri gidip berkayı aradı. Bende konuşmaya devam ettim.
" senin bendwn sakladığın şeyler varmı? "
" hayır yok"
"gerçketen nasıl bu kadar yalancı olabiliyorsun. Daha yeni öğrendim biz ayrılır ayrılmaz hemen birini bulmuşsun"
"ezgi çok özür dilerim. Bunu başkasından duymanı istemezdim."
Ama artık duymuştum herşey için çok geçti. O anlık sinirimle telefonu yüzüne kapattım. Telefonu kapatmamla ağlamam bir oldu. Aybüke kapıdan içeri girdi. Ağladığımı görünce koşar adımlarla gelip yüzümdeki yaşları sildi.
"ezgi benim şimdi eve gitmem gerekiyor. Lütfen sende şunun için ağlamayı bırak olurmu? "
" tamam denerim. "
Aybükeyi yolcu ettim ve mutfağa doğru gittim. Ocağın üstünde lezzetli bir melemen duruyordu. Ekmeği alıp tabanını sıyırana kadar yedim. Bulaşıkları makineye attım. Tam o anda zil çaldı. Kapıyı koşarak açtım. Gelen berkaydı. Hem ayakkabılarını çıkarıp içeri girdi.
Ben hemen boynuna sarılıp onu sımsıkı kucakladım. Kapyı örttüm.
"ezgi buraya gelmemin sebebini tahmin edebiliyorsundur. Aybüke beni aradı. Senin üzgün olduğunu söyledi. Bende hemen geldim. "
" ah aybüke yine yaptın yapacağını. "
" aslında doğrusunu söylemek istersem bu haberi duymam iyi oldu."
"nasıl yani? "
Lütfen 2.bölümü burda bitirdiğim için bana kızmayın. Eğer beğendiyseniz yorum ve vote atmayı unutmayın.
