Ανάμεσα στην αγάπη

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΠΟΝΥΜΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΓΙΑ ΕΥΝΟΗΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.

23/1/2014

Τον ύπνο μου διακόπτει η φωνή της αδερφής μου της Άννας.

-Ειρήνη ακόμα κοιμάσαι! Σε λίγο έχω μάθημα! Σου είπα να μαζέψεις το δωμάτιο!

  Πετάγομαι απ το κρεβάτι και παίρνω γρήγορα στα χέρια μου το κινητό μου. Πέντε παρά τέταρτο. Γαμώτο! Στις πέντε έχω μάθημα στο φροντιστήριο! Σηκώνομαι αμέσως και προσπαθώ να βρω τα ρούχα μου.

-Άννα πού είναι το τζιν μου; φωνάζω.

-Καλά δεν βλέπεις; Τα ρούχα σου είναι όλα πεταμένα! Σου είπα να μαζέψεις το δωμάτιο κι εσύ...

-Ασε με δεν μπορώ τώρα, τη διακόπτω ενώ έχω προλάβει κι έχω ντυθεί. Πρέπει να φύγω!

  Την ακούω να αντιδράει καθώς κλείνω την πόρτα πίσω μου αλλά δεν έχω χρόνο να ακούσω τις υστερίες της. Χτενίζω βιαστικά τα  μαλλιά μου φοράω παπούτσια και κατεβαίνω βολίδα τις σκάλες.

  Σ όλη τη διαδρομή τρέχω και σκέφτομαι τι δικαιολογία θα πω στον καθηγητή μου. Άλλη μια φορά που πάω αδιάβαστη. Σαν να ακούω τη φωνή του: "Ειρηνούλα έπρεπε ήδη να έχεις αρχίσει σοβαρά το διάβασμα! Σε λίγους μήνες είναι οι Πανελλήνιες και..."

  Ω, Θεέ μου! Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη. Όχι σε καμία περίπτωση δεν με θεωρώ έτοιμη να δώσω Πανελλήνιες!

Κάποια στιγμή όμως πρέπει να στρωθώ για τα καλά. Χμμ..Ίσως από αύριο. Προς το παρόν έχω να σκέφτομαι ένα και μόνο πράγμα: εκείνον!     Ποτέ δεν πίστευα πως ο έρωτας θα μπορούσε να μου πάρει τόσο πολύ το μυαλό. Πραγματικά οι σκέψεις μου αφορούν πλέον αποκλειστικά αυτόν, τον Γιώργο, κι έχω πολλές πάρα πολλά πράγματα για να θυμάμαι  καλά και κακά, αρκετά για να με απομακρύνουν όλο και περισσότερο απ το διάβασμα.

  Μακάρι τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Μακάρι να μην τον είχα γνώρισει ποτέ. Θα είχα αποφύγει όλο τον πόνο που μου έχει προκαλέσει εδώ κι ένα χρόνο περίπου. Μα πώς ζητά κανείς να διαγράψει ότι πιο δυνατό έχει νιώσει ποτέ; Γι αυτό και μπορώ και του συγχωρώ τα πάντα. Γιατί μαζί με όλες τις πληγές που μου άφησε και μου αφήνει, μου χάρισε τις πιο υπέροχες, τις πιο παθιασμένες μου μέχρι τώρα στιγμές. Κι έχω πολλές αναμνήσεις για να βασανίζομαι. Εικόνες που με γυρίζουν ενάμισι χρόνο πίσω όταν όλα ήταν διαφορετικά και τίποτα δεν προμήνυε αυτά που συνέβησαν.

  Έφτασα στο φροντηστήριο. Λέω στον καθηγητή μου μια χαζή δικαιολογία για το γεγονός οτι δεν διάβασα ούτε και σήμερα την ιστορία και η ώρα κυλάει αργά και βασανιστικά μέχρι το τέλος του μαθήματος. Δεν έχω καμία όρεξη να χάσω άλλο χρόνο. Ανυπομονώ να πάω σπίτι για να χαρώ λίγο το κρεβάτι μου αφού δεν χόρτασα ύπνο πριν. Αφήνω τις φίλες μου στα σπίτια τους και νιώθω πολύ ευτυχισμένη όταν μετά από μερικά λεπτά και παρά την γκρίνια της μάνας μου βρίσκομαι στο ζεστό μου κρεβατάκι.

  Όσο κι αν προσπαθώ να το αποφύγω η σκέψη μου τριγυρίζει πάλι σ αυτόν.

  Ήταν πάντα κάπου εκεί. Ποτέ ΕΚΕΙ. Ποτέ μαζί.