Ανάμεσα στην αγάπη

part 7

-Αντε τι κάνατε; κάνει ο Πάνος όταν καθόμαστε μαζί τους στο τραπέζι. Εκείνος κάθεται απέναντι μου.

-Α, απλώς η Ρένα είχε πιάσει κουβεντούλα γι αυτό αργήσαμε, λέει ο Άρης και με κοιτάζει επικριτικά.

Νευριάζω. Τι τον νοιάζει αυτόν στην τελική;

-Γυναίκες! Όταν το ανοίγουνε ξεχνάνε να το κλείσουνε! λέει ο Γιάννης και έρχεται αντιμέτωπος με το δολοφονικό βλέμμα της Μαίρης και το δικό μου.

-Έλα τώρα, ποιος είναι για ταβλάκι; πετάγεται τότε ευδιάθετος ο Πάνος χαλαρώνοντας την ατμόσφαιρα.

Μετά από μια ώρα ο Άρης και ο Πάνος παίζουν ακόμα τάβλι, ο Γιάννης με την Μαίρη συζητούν για τις διακοπές των Χριστουγέννων κι εγώ χαζεύω στο κινητό μου. Βαριέμαι τρομερά!

Κάποια στιγμή πετάγεται ο Γιάννης.

-Ρε μαλάκες ποιος θα σηκωθεί να παίξω;

-Άρη, σε κέρδισα, σήκω θα παίξω με τον Γιάννη,λέει ο Πάνος.

Αμέσως βρίσκω αφορμή να τραβήξω την προσοχή του Άρη

-Εγώ βαρέθηκα. Πάω μια βόλτα.

Ο Άρης γυρνά απότομα και με κοιτάζει.

-Μόνη σου;

-Ναι γιατί;Θες να ρθεις; τον προκαλώ.

-Μπα όχι βαριέμαι.

Τι μαλάκας!

-Μαίρη θα έρθεις; ρωτάω για να μην καρφωθώ.

-Ρε Ρένα βαριέμαι άσε με! μου απαντά εκείνη παρακλητικά.

-Οκ δεν πειράζει ένα γύρο θα κάνω κι έρχομαι, λέω τελικά και βγαίνω απ το καφέ.

Το πάρκο που βρισκόμασταν πριν με τον Άρη και το Γιώργο είναι τώρα άδειο και αποφασίζω να κάτσω για λίγο εκεί μακριά απ τον πολύ κόσμο.

Το κεφάλι μου πονάει ελαφρώς και συνειδητοποιώ πόσο ήρεμο είναι το πάρκο σε σχέση με τη φασαρία του καφέ. Βάζω την αγαπημένη μου μουσική και ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο κι η ώρα περνάει αλλά δεν μπορώ να αποβάλλω τη νευρικότητα μου.

Κοιτώ την ώρα: 10. Είναι πολύ νωρίς ακόμα αλλά νιώθω πολύ κουρασμένη. Είμαι αρκετή ώρα μόνη μου στο πάρκο και ετοιμάζομαι να επιστρέψω στα παιδιά όταν νιώθω ένα χέρι να ακουμπάει ξαφνικά τον ώμο μου και ακούω μια ανάσα στο αυτί μου.

-Παιδί μου είσαι ηλίθιος; Με τρόμαξες! φωνάζω στον Άρη που γελάει σαν μαλάκας ενώ κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι.