Ανάμεσα στην αγάπη

part 3

Φθινόπωρο 2012

  

    Το καλοκαίρι εκείνο πέρασε γρήγορα χωρίς να γίνει κάτι το ιδιαίτερο. Ήδη από τον Αύγουστο είχα αρχίσει μαθήματα στο φροντηστήριο πηγαίνοντας πια στη δευτέρα λυκείου με σκοπό να προετοιμαστώ κατάλληλα στα μαθήματα της θεωρητικής κατεύθυνσης για τις πανελλαδικές που θα έδινα τον επόμενο χρόνο.

  Η καθημερινότητα μου άλλαξε ριζικά καθώς βάδιζα πια προς την τελική ευθεία. Το πρόγραμμα μου έγινε πιο πιεστικό μαζί με τους γονείς μου οι οποίοι με την αρχή της σχολικής χρονιάς το Σεπτέμβρη είχαν τον έλεγχο σε κάθε μου κίνηση και περιόρισαν τις εξόδους μου.

  Δεν είχα κατεβεί στο χωριό της Μαριλένας για πολύ καιρό κι επομένως η παρέα μου με τα παιδιά αραίωσε ενώ φαινόταν ότι είχα ξεχάσει εντελώς την ύπαρξη του Γιώργου. Με τη Μαριλένα βέβαια ήμασταν καθημερινά μαζί εφόσον πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και η παρέα της τα σαββατοκύριακα με βοηθούσε να ανασάνω απ το ασφυκτικό μου πρόγραμμα.

  Στην πραγματικότητα ποτέ μου δεν έκατσα να διαβάσω με τις ώρες και δεν σκόπευα να το κάνω ούτε και τότε αλλά ούτε και τώρα αν και ξέρω καλά ότι απ το διάβασμα μου αυτό θα κριθεί ίσως το μέλλον μου.

  Αντίθετα εγώ ,κάθε μέρα πριν και μετά το μάθημα φρόντιζα να συναντηθώ έστω και για λίγο με την άλλη κολλητή μου την Μαίρη για να αράξουμε στο πάρκο απέναντι απ το φροντηστήριο, να κάνουμε κανένα τσιγάρο και να τα πούμε αφού πηγαίναμε σε διαφορετικά σχολεία και δεν βλεπόμασταν πολύ.

  Με τη Μαίρη γνωριστήκαμε στο πάρτυ μιας κοινής μας φίλης και παρ όλο που αρχικά δεν συμπαθούσε η μία την άλλη αρχίσαμε να κάνουμε πολύ παρέα ώσπου δεθήκαμε τελικά και γίναμε αχώριστες.

  Οι χαρακτήρες της Μαριλένας και της Μαίρης είναι τελείως διαφορετικοί. Η Μαίρη είναι πιο σκληρή και δυνατή και δεν εκφράζει εύκολα τα συναισθήματα της ενώ η Μαριλένα είναι πιο ευαίσθητη και συναισθηματική. Υποθέτω πως κι οι δυο μ έχουν επηρεάσει η καθεμιά με τον τρόπο της ώστε τελικά μπορώ και βρίσκω τη δύναμη να μην αφήνω τα συναισθήματα μου να επηρεάζουν εύκολα τη διάθεση μου.

Ένα απόγευμα λοιπόν...

...

  Είναι απόγευμα και μόλις έχω τελειώσει το μάθημα και βιάζομαι να πάρω τηλέφωνο την Μαίρη.

-Έλα τελείωσα. Πού είσαι; ρωτάω.

-Πάρκο έλα! απαντάει και μου κλείνει το τηλέφωνο στη μούρη. Μ εκνευρίζει όταν το κάνει αυτό!

  Σε λιγότερο από δύο λεπτά έχω φτάσει στο πάρκο. Είναι με μια παρέα αγοριών. Δεν μου αρέσει αυτό. Νιώθω αμήχανα όταν δεν γνωρίζω άτομα ειδικά όταν πρόκειται για αγόρια. Το βλέμμα μου όμως σταματάει σ έναν συγκεκριμένο.

  Είναι λίγο ψηλότερος από μένα με ωραίο σώμα, μελαχρινός με μαλλιά ξυρισμένα στο πλάι, με σπορ ντύσιμο και τρύπα στο φρύδι και στο αυτί. "Ωραίος ο τυπάς" σκέφτομαι και χαμογελάω πονηρά αφού έχει το στιλάκι που μ αρέσει.

  Η Μαίρη κάνει αμέσως τις συστάσεις.

-Παιδιά η Ρένα! Ρένα τα παιδιά! λέει γελώντας κι εμείς γελάμε μαζί της. Η αδιόρθωτη Μαίρη!

-Ειρήνη, παιδιά χάρηκα, λέω εγώ τελικά στραβοκοιτάζοντας τη Μαίρη μη μπορώντας να συγκρατήσω ένα στραβό χαμόγελο. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μ αρέσει το "Ρένα" αλλά εκείνη με φωνάζει συνέχεια έτσι. Φαντάζομαι έχετε ονόματα, ε; συνεχίζω και αστειεύομαι για να σπάσω τον πάγο.

-Πάνος, μου λέει χαμογελαστά ένας απ αυτούς.Είναι σχετικά ψηλός, έχει καστανόξανθα μαλλιά σε στιλ "επιμελώς ατιμέλητα" και γλυκό πρόσωπο σαν μικρού παιδιού.

-Γιάννης, χάρηκα. Τώρα μου απευθύνεται το δεύτερο αγόρι της παρέας. Είναι μελαχρινός με ίσια μαλλιά κι έχει ένα αρκετά καλοσχηματισμένο μουσάκι για την ηλικία του. Εντύπωση μου κάνουν τα γκρίζα μάτια του.

  Τελευταίος μου μιλά αυτός που απ την αρχή κέρδισε την προσοχή μου.

-Άρης, μου δίνει το χέρι του και μου χαμογελάει. Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται και καθηλώνομαι απ τα εκφραστικά μαύρα μάτια του.Είναι όμορφος, σκέφτομαι.

  Η ώρα περνά γρήγορα και τα παιδιά είναι πολύ συμπαθητικά. Ακούμε το ίδιο είδος μουσικής: χιπ χοπ, και φαίνεται να συμφωνούμε σχεδόν σε όλα. Είναι και οι τρεις απ το σχολείο της Μαίρης και έχουμε την ίδια ηλικία. Όλοι δείχνουν να με συμπαθούν όμως εγώ τρώω με τα μάτια τον Άρη. Λες να του αρέσω; σκέφτομαι.

   Μία ώρα ακριβώς απ όταν έφτασα στο πάρκο αποφασίζω να φύγω για το σπίτι.

-Πρέπει να φύγω. Χάρηκα πολύ παιδιά! λέω χαμογελώντας ειλικρινά. Αμέσως όλοι σπεύδουν να με χαιρετήσουν. Φιλάω τη Μαίρη και πάω να φύγω όμως κάποιος τραβά το χέρι μου. Γυρνάω. Ο Άρης!

-Χάρηκα πάρα πολύ, μου λέει κλείνοντας μου το μάτι και αφήνει τελικά κάποια στιγμή το χέρι μου. Τα χάνω οι παλμοί μου ανεβαίνουν και το στομάχι μου δένεται κόμπος.

-Εε...Γεια! καταφέρνω να πω αδέξια.

   Στο δρόμο για το σπίτι σκέφτομαι συνεχώς τον Άρη, χαμογελάω και γελάω μόνη μου σαν τη χαζή. Πλάθω με το μυαλό μου εικόνες. Εγώ και αυτός φιλιόμαστε και περπατάμε χεράκι χεράκι.

   Ω Θεέ μου! Τα ξέρω αυτά τα συμπτώματα!