Ανάμεσα στην αγάπη

part 4

  Σταδιακά αρχίσαμε να κάνουμε όλο και περισσότερη παρέα και πλέον καθημερινά βρισκόμουν με τα τρία καινούρια φιλαράκια μου: τον Πάνο, τον Άρη και τον Γιάννη.

  Ο Πάνος στάθηκε για μένα ως ο αδερφός που ποτέ δεν είχα. Δεν υπήρχαν μυστικά ανάμεσα μας τουλάχιστον απ την πλευρά μου και με συμβούλευε πάντα ώστε να κάνω το πιο σωστό για τον εαυτό μου. Όταν τον χρειαζόμουν αρκούσε ένα τηλέφωνο κι αυτός ήταν εκεί για μένα.

  Ο Γιάννης ήταν ταυτόχρονα ο πιο απόμακρος και ο πιο τρυφερός απ τους τρεις. Δεν ανοιγόταν εύκολα και ποτέ δεν μου μιλούσε για τα προβλήματα του. Γι αυτό το λόγο δεν έμπαινε στη διαδικασία να γίνεται ο ψυχαναλητής μου και να ακούει τα δικά μου όπως ο Πάνος. Όταν όμως έβλεπε ότι κάτι με στεναχωρούσε με έπαιρνε αγκαλιά ενώ κανείς απ τους δυο μας δεν μιλούσε, για ώρα, κι αυτό ήταν ίσως η καλύτερη παρηγοριά.

Ο Άρης πάλι έγινε η αιτία να χαζεύω κάθε φορά που τον κοιτούσα. Περίμενα κάθε φορά την ώρα που θα τον συναντήσω. Όλα τα συμπτώματα έδειχναν έρωτα με την πρώτη ματιά, δεν ήταν όμως έτσι. Δεν κατάφερε να διώξει απ το μυαλό μου τον Μήτσο. Είχα νιώσει και για άλλους όπως ένιωθα για τον Άρη και ήξερα πως το συναίσθημα αυτό αν και δυνατό, ήταν περαστικό. Αυτός δεν με βοηθούσε καθόλου παρά έκανε ότι περνούσε απ το χέρι του για να με απωθεί, καθώς το μόνο που ήξερε ήταν να λέει προστυχιές και φαινόταν πως το μόνο που ήθελε από μένα ήταν να με πηδήξει, σε αντίθεση με τους άλλους δύο που αντιμετώπιζαν τη σχέση μας καθαρά φιλικά.

Βλέποντας τον να συμπεριφέρεται έτσι όχι μόνο σε μένα αλλά και σε άλλες κοπέλες κατέληξα ότι έτσι ήταν ο χαρακτήρας του. Μια βραδιά όμως ήταν αρκετή για να δω μια άγνωστη ως τότε πλευρά του...

.....

Είναι Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έχω γυρίσει απ το σχολείο και κρυώνω. Χειμώνιασε, σκέφτομαι με χαμόγελο. Σ ένα μήνα περίπου έρχονται Χριστούγεννα!

Βιάζομαι να μπω κάτω από μια κουβέρτα όταν χτυπάει το κινητό μου.

-Έλα πού είσαι;

Η Μαίρη.

-Πού θες να μαι; Σπίτι! απαντώ βαριεστημένα.

-Οκ, κανόνισα με Γιάννη, Άρη,Πάνο και Σοφία να ρθουν απ το σπίτι στις εννιά. Εσύ έλα στις οχτώ.

-Τι λες μωρέ; αντιδράω. Έχω μάθημα μέχρι τις δέκα και είπα στους γονείς μου ότι δεν θα βγω σήμερα!