De hemel tussen ons

Proloog

Het was een enorm aangename dag geweest, ik wist niet door wat het meeste; door de pony's en de suikerspinnen van deze avond of het winkelen van deze namiddag.

Ik was dol op het roze T-shirtje en het rokje met de gele bolletjes dat ik van mijn mama had gekregen, maar suikerspinnen zijn heerlijk en de kermispony's waren super schattig. Ik haat het dan ook om te moeten kiezen. Daarmee moet je altijd wel iemand of iets buitensluiten en dat doe ik niet graag. En vanwege mijn angst voor keuzes, hebben mama en ik dus ook besloten dat het beter was om mijn verjaardag gewoon alleen te vieren vandaag, door nieuwe kleren te halen en een toertje te doen op de kermis. Ik werd gek van het kiezen wie er naar mijn verjaardagsfeestje mocht komen en wie niet, wat het thema zou zijn en welke snacks we zouden halen.

Het liefst had ik gewoon iedereen gevraagd, maar volgens mama was het niet haalbaar om dertig acht jarigen in je huis te hebben en daar pannenkoeken voor te bakken en mocht ik er dus maar tien uitnodigen. Wat een onmogelijke taak was.

Maar om even terug te komen op wat er nu het leukste was, laten we zeggen dat ze allebei leuk waren en het er niet toe deed welke ik nu het leukste vond, ze hadden allebei mijn dag goed gemaakt.

En de dag was nog niet over want volgens mama, was papa intussen al terug van zijn werk en ook hij heeft nog een verassing voor me als we thuiskomen. Waarschijnlijk was dat deels zodat ze me weg zou krijgen van de kermis en ze me niet moest meesleuren naar onze kleine rode auto. En het had nog gewerkt ook! Want ik zit nu naast haar-met het raampje een beetje omlaag omdat het veel te warm was geweest toen we instapten- en we zingen samen mijn favoriete liedjes.
Dat doen we wel vaker wanneer we samen in de auto zitten, maar als mama nerveus is of een slechte dag had gehad, rijdt ze liever gewoon in stilte. Dat vind ik niet zo leuk, maar ik begrijp haar wel. Ik begrijp het altijd.

"Ben je benieuwd naar je laatste verassing?" vroeg ze me tussen de overgang van een liedje naar het andere in.

"Ja, ik zit er nu wel echt over na te denken,' gaf ik toe, hoewel dat niet helemaal waar was.

Ze zei niets meer, maar lachte en begon terug te zingen. Ik voel me gelukkig op dit moment en het maakte me zelf niet zoveel meer uit wat de laatste verassing was, ik wou alleen nog maar dit. Samen zijn en genieten van de kleine dingen. Vaak had ik dit al tegen mijn vriendjes gezegd, dat ze soms eens moeten stoppen met denken aan cadeautjes en eens dankbaar moeten zijn voor de kleinere dingen, dat heeft mama me geleerd en ik snapte meteen wat ze bedoelde. Maar de rest snapte het niet en dat bergreep ik eerst niet, maar mama zei me dan dat ze er gewoon nog niet klaar voor waren, dat ze hun ogen nog moesten openen. Dat ik gewoon een heel wijs kind ben voor mijn leeftijd.

Ik mag dan wel wijs zijn, dat wil nog niet zeggen dat ik daarom alles al begrijp. Zoals de felle lichten die uit het niets in mijn ogen schenen, het luide getoeter, mijn moeder die schel gilde en probeerde de auto slippend tot stilstand te brengen. Gevolgd door een harde knal en het oorverdovende geluid van ramen die versplinterden terwijl de auto helemaal omrolde. Het eindigde gelukkig allemaal al snel in een alles verterende duisternis.

Mijn moeder had het liedje nooit kunnen uitzingen en ik had die avond mijn laatste verassing niet te zien gekregen. En ik mocht dan wel een wijs kind geweest zijn, ik snapte zeker en vast nog niet waarom het leven wreed was en het keuzes leek te maken in onze plaats.

*************************************************

HEYO

Jaaaa, ik weet het, dit verhaal lijkt redelijk cliché, maar ik zweer bij deze dat ik mijn best zal doen het niet te cliché te maken. (Of misschien toch een beetje)

Commentaar en verbetering van eventuele spellingsfouten zijn altijd welkom! (graag zelf, want ik ben nogal nonchalant)

Laat zeker weten dat je ervan vindt! Volgende update zal ergens eind volgende week zijn ^^

greeettzzzzzzz