Competition to marry

Hoofdstuk 2.

Wat was het saai! Er was helemaal geen prins. Er was iemand die ons nogmaals welkom heette. Daarna had hij dingen verteld die we allang al wisten, hoe de competitie in elkaar zou zitten enzo. Het had niet veel gescheeld of ik was in slaap gevallen, en ik was daarom ook heel blij toen het afgelopen was.

Kort daarna was het ontbijt. We ontbeten steeds met z'n allen in een grote eetzaal. Best wel luxe eigenlijk, bij mij thuis hebben we gewoon een keuken en een eetkamer ineen. Maar na drie dagen was ik er, hoe gek ook, wel aan gewend. Nu ja, dat was dan wel het enige wat zo goed wende. Voor de rest kan ik me er nog niet zo goed aan aanpassen.

Na het ontbijt verveel ik me. Het is wel een mooie zomerdag, dus ik loop buiten rond. Ik zie allemaal madeliefjes groeien en ook paardenbloemetjes. Buiten is een buitenhuisje, met daarin gekweekte bloemen. Die vind ik het mooiste. Daarom loop ik nu daar naartoe. Er is een schommeltje in het midden van het buitenhuisje. Ik ga erop zitten en kijk naar de mooie bloemen.

Plotseling hoor ik geritsel. Rechts van me, zie ik iets bewegen. Tenminste, dat denk ik. Zouden mijn ogen me bedriegen? Nee, ik zie nu weer iets bewegen. Dan schrik ik van kefjes. Er komt een gestalte op me afgerend en dat gestalte duwt me van de schommel. En dan... Likt het gestalte me nou? Ik moet het van me afduwen om daarna onfatsoenlijk op te kunnen staan, om te kijken wat mij nou omver geduwd heeft. Het is een hond! 'Hey, hallo!' zeg ik, en ik aai hem over zijn hoofd. Dan hoor ik Alice's stem.

'Rolf! Rolf, waar zit je? Oh, als niemand je maar gezien heeft, anders zitten we in grote problemen, jochie!' Alice komt het buitenhuisje in. 'Rolf! Daar ben je! En... Oh, hey, Elise. Hopelijk was Rolf niet al te vriendelijk..?' zegt ze. Ik lach en zeg: 'Nou, vriendelijk is hij zeker. Maarre, is deze hond van jou? Hoe komt hij hier?' vraag ik dan. 'Nou... Het was niet de bedoeling dat hij meeging,' begon Alice. 'Toen ik de koets instapte, sprong hij de kofferbak in. Niemand zag het, hoe raar dat ook klinkt.' Ik knik. Dan is het even stil.

'Honden zijn hier niet toegestaan' zeg ik na een tijdje. 'Weet ik,' zegt Alice, 'maar het is nu toch al te laat. Als nu ontdekt wordt dat hij hier is, wordt hij naar het asiel gebracht!' 'Wat?' roep ik uit. 'Hoezo? Is de prins bang voor honden ofzo? Tjonge zeg, natuurlijk zal ik het niet vertellen! Alsof ik dat überhaupt zou doen. Rolf is zo lief...' zeg ik, terwijl ik hem over zijn bol aai. 'Dankje' zegt Alice.

'Zeg, ik weet eigenlijk nog niet zo veel over jou. Vertel een wat over jezelf' zegt Alice dan. 'Ehm... Oke' zeg ik. Ik vertel haar over mijn gezin. Over mijn moeder en mijn zusje Eleanor. over mijn moeder die werkloos is, omdat ze dat niet kan. Over mijn vader, die een paar jaar geleden overleden is. 'Jeetje, wat erg' zegt Alice en slaat een hand voor haar mond. 'Ach, je leert er mee leven, weet je' En ik vertel verder.

Dan hoor ik opeens weer geritsel. Dit keer zij het wel mensenvoetstappen. Verschrikt kijk ik Alice aan. 'Snel, verstop Rolf, voordat iemand hem...'

Te laat.

#########
Hoiiiii
Sorry, weer een kort hoofdstukje,
But anyways,
I got to tell you guys something... :)
IK HEB EEN VERZORGPONY (wauw dat klinkt echt super enthousiast... Dat ben ik eigenlijk ook :D )
Sinds twee/drie weken.
Dat wilde ik dus even mededelen...

Bedankt voor het lezen!